Określenie stopnia zaawansowania klinicznego nowotworu i klasyfikacja TNM

Przedruk fragmentu rozdziału 3. książkiOnkologia psów i kotów. Wyd. Galaktyka, 2018.

Cechy złośliwości

Klinicznie najważniejszą cechą nowotworu złośliwego jest jego zdolność do naciekowego wzrostu i dawania przerzutów (ryc. 3.3). Oba te procesy są ze sobą mocno powiązane, ponieważ w wielu przypadkach naciekanie tkanek prawidłowych jest pierwszym etapem powstawania ognisk przerzutowych. Naciekanie i przerzutowanie są bardzo złożonymi procesami, których podłoże biochemiczne i genetyczne ciągle jeszcze nie zostało w pełni poznane. Wiadomo, że w obydwa procesy zaangażowane są cząsteczki adhezyjne uczestniczące w oddziaływaniach międzykomórkowych (w szczególności należące do rodziny kadheryn) oraz integryny (łączące komórki z macierzą pozakomórkową), ponieważ dochodzi do przebudowy składników macierzy komórkowej i ich proteolitycznej degradacji, co pozwala komórkom nowotworowym na pokonanie bariery, jaką stanowi dla nich tkanka łączna.

Naciekanie tkanek

Z klinicznego punktu widzenia naciekanie ścian narządów rurowych lub otaczających tkanek przez komórki nowotworowe warunkuje rozległość marginesów chirurgicznych, które trzeba zachować, aby uzyskać całkowitą resekcję guza, a zatem determinuje możliwość wyleczenia nowotworu drogą chirurgiczną (ryc. 3.4).

Niestety w warunkach klinicznych bardzo trudno jest oszacować inwazyjność poszczególnych guzów przed ich chirurgicznym usunięciem. W praktyce lekarz zwykle musi się opierać na danych uzyskanych z przeprowadzonych wcześniej badań dotyczących naciekania okolicznych tkanek przez komórki nowotworowe. Na przykład dobrze udokumentowano konieczność usunięcia guza z komórek tucznych o II stopniu złośliwości histologicznej z szerokim marginesem zdrowych tkanek. W niedawno opublikowanym badaniu obejmującym 23 przypadki mastocytomy skórnej wykazano...