Najczęstsze błędy przy inseminacji krów i jałówek

Zacielanie krów poprzez sztuczne unasiennianie jest skuteczną metodą, umożliwiającą regulację organizacyjną nadzoru nad rozrodem bydła, w której bliska obecność buhaja staje się całkowicie zbędna. Inseminacja, poprzez niezaprzeczalne zalety, stała się podstawową metodą stosowaną w rozrodzie, w dużym stopniu wypierając krycie, które w przypadku bydła mlecznego w krajach rozwiniętych stanowi niewielki, około 10-proc. odsetek (20). Sztuczna inseminacja umożliwia przyspieszenie postępu hodowlanego stada, minimalizując równocześnie rozprzestrzenianie się chorób przenoszonych drogą płciową. Z punktu widzenia hodowcy jest to metoda po prostu wygodna – dobór odpowiedniego buhaja odbywa się w oparciu o katalogi, w których można szybko dopasować pożądane cechy fizjonomiczne samców, bez konieczności kosztownego transportu osobników przeznaczonych do krzyżowania. W konsekwencji uzyskiwane są wyższa efektywność hodowli i szybszy rozwój stada, a także zmniejszenie kosztów ponoszonych przez hodowcę. Kolejne korzyści wynikające z wykorzystania inseminacji to możliwość długoterminowego przechowywania nasienia pochodzącego od najcenniejszych samców oraz łatwość transportu dawek inseminacyjnych, nawet przez liczne i dobrze chronione granice państwowe. Inseminacja jest również jednym z elementów wykorzystywanych powszechnie przy stosowaniu innych technik wspomaganego rozrodu, takich jak synchronizacja rui czy transfer zarodków.

Rys historyczny i rozwój możliwości inseminacyjnych u bydła

Sztuczna inseminacja u bydła znana jest od początku XX wieku, a doniesienia o pierwszych skutecznych próbach zacielenia z wykorzystaniem tej metody pochodzą równolegle z Danii i carskiej Rosji (20). Podjęto je z chęci przyspieszenia – co aktualne pozostaje do dzisiaj – postępu genetycznego w hodowli. Przed opracowaniem skutecznych metod sztucznej inseminacji dość powszechne było współdzielenie buhajów pomiędzy kilkoma farmami. Takie działania w sposób oczywisty utrudniały sprawne funkcjonowa...