5×3 – CZYLI JAK NIE POPEŁNIAĆ PODSTAWOWYCH BŁĘDÓW

OKULISTYKA

• Błąd 1 – aplikacja miejscowych niesteroidowych leków przeciwzapalnych u pacjentów z owrzodzeniem rogówki:
  Stosowane w kroplach NLPZ sprzyjają rozmiękaniu rogówki i hamują jej gojenie – znacznie większe korzyści przeciwbólowe osiągniemy przepisując je systemowo, równocześnie nie ryzykując rozwoju wrzodu rozpływnego. Miejscowo zaopatrzamy pacjenta w antybiotyk i środki nawilżające lub stymulujące regenerację oraz – ewentualnie – lek relaksujący mięsień rzęskowy (w przypadku wystąpienia objawów świadczących o zapaleniu błony naczyniowej.

• Błąd 2 – aplikacja miejscowych sterydowych leków przeciwzapalnych u kotów z zapaleniem spojówek:
  Stosując lek sterydowy w kroplach i tłumacząc tę decyzję jego działaniem przeciwobrzękowym, nie możemy liczyć na bezkarność. Większość przypadków zapalenia spojówek u kotów jest natury wirusowej, a szczególnie częstym winowajcą jest wirus kociego kataru – herpeswirus (FHV1), a podając lek sterydowy uzyskamy jedynie miejscowe obniżenie odporności, co sprzyja nasileniu się objawów oraz powstaniu poważnych komplikacji.

• Błąd 3 – zbyt agresywna manipulacja gałką oczną w trakcie zabiegu enukleacji:
  Zbyt silna trakcja na nerw wzrokowy poprzez skręcanie gałki ocznej czy też jego usilne podwiązywanie podczas zabiegu jednostronnej enukleacji, może sprowokować ślepotę oka kontralateralnego. Ze względu na niewielką odległość między gałką oczną a skrzyżowaniem nerwu wzrokowego, szczególnie ostrożni musimy być w wypadku kocich pacjentów. Zbyt silna manipulacja może być także aktywatorem odruchu oczno-sercowego, a w konsekwencji – doprowadzić do bradykardii.

lek. wet. spec. Aleksandra Rawicka – pierwsza w Polsce Europejska Specjalistka Okulistyki Weterynaryjnej (Dip. ECVO), już wkrótce – prowadząca przygotowanego przez nią kursu z zakresu okulistyki weterynaryjnej dla NEWGRADVETS

RADIOLOGIA

• Błąd 1 – za mało projekcji:
  Wykonanie tylko jednej projekcji do diagnostyki większości kwalifikowanych przypadków jest chyba najczęstszym błędem – w końcu obraz, jaki uzyskujemy w badaniu RTG, to dwuwymiarowy rzut trójwymiarowej struktury. Absolutnym minimum jest wykonywanie dwóch ortogonalnych (prostopadłych względem siebie) projekcji, aby uniknąć przekłamania ze wzgl. na nałożenia się na siebie poszczególnych struktur anatomicznych czy błędnego opisania lokalizacji danego obiektu.

• Błąd 2 – nieprawidłowe parametry radiogramu:
  Aby zdjęcie RTG było przydatne diagnostycznie – musimy odpowiednio dobrać parametry ekspozycji. Zbyt wysokie sprawią, że obiekt będzie prześwietlony, a radiogram zbyt ciemny; zbyt niskie – że, radiogram będzie zbyt jasny, a cienie poszczególnych narządów zleją się ze sobą. Niestety nie wystarczy zapamiętać jednego zestawu zależności parametrów – będą one różne w zależności od badanych okolic, ale odpowiednio dobrane dadzą ma czytelniejszy obraz i ostrzejsze granice narządów, co minimalizuje margines błędu diagnostycznego.

• Błąd 3 – nieprawidłowa kolimacja:
  Zawężenie obszaru naświetlania tylko do interesującego nas obszaru, umożliwi nam poprawę rozdzielczości i szczegółów radiogramu oraz ocenę danej struktury w jak najbardziej realny sposób, bez zniekształcenia wynikające również z fizyki promieni X. Równie częstym błędem, jak wykonywanie radiogramu obu kończyn na jednym zdjęciu (a ”przy okazji” ujęcie jamy brzusznej i klatki piersiowej), jest nadmierne zawężenie (np. do jednej części jamy brzusznej z pominięciem np. przodobrzusza).

lek. wet. spec. Przemysław Adach – specjalista radiolog, prowadzący kursy “Radiologia Układy Kostnego”, “Radiologia Jamy Brzusznej” i “Radiologia Klatki Piersiowej”

STANY NAGŁE

• Błąd 1 – Nieadekwatna stabilizacja:
  Podanie jednego bolusa płynów pacjentowi w stanie nagłym często bywa niewystarczające, zwłaszcza, gdy stan jest bardzo ciężki. W takim wypadku konieczne może okazać się podanie nawet kilku bolusów, a jeśli – pomimo poprawnie prowadzonej płynoterapii – wciąż utrzymuje się niskie ciśnienie krwi, musimy podjąć kolejne kroki i np. zacząć podawać noradrenalinę.

• Błąd 2 – Podawanie butorfanolu pacjentom powypadkowym:
  Stres i szok mogą bardzo skutecznie zamaskować ból, ale jeśli pacjent trafia do Ciebie po wypadku – z pewnością go odczuwa. Butorfanol ma dobre działanie uspokajające, ale nie przeciwbólowe, dlatego u tych pacjentów dużo lepszym wyborem będą agoniści receptorów Mu-, jak metadon czy fentanyl.

• Błąd 3 – Zła komunikacja kosztów opiekunowi pacjenta:
  Nie wszystko da się ocenić na czas przyjmowania pacjenta – ale opiekun Twojego pacjenta nie tylko ma prawo, ale wręcz musi wiedzieć, jakich kosztów powinien się spodziewać, również dla Twojego bezpieczeństwa. Dobrą praktyką w przypadku pacjentów hospitalizowanych jest wstępne oszacowanie kosztów i pobranie 50% zaliczki w momencie przyjęcia, a absolutną koniecznością: bieżące informowanie o ewentualnych zmianach, aby zapewnić opiekunowi możliwość podjęcia decyzji.

lek. wet. Magda West & lek. wet. Patrycja Zimmermann – lekarki Emergency and Critical Care, prowadzące kursy “Stany Nagłe Część 1”, “Stany Nagłe Część 2” i “Zamień Teorię na Praktykę” oraz współprowadzące kurs “Neurologiczne Stany Nagłe”

Po więcej informacji o prowadzących, kursach i błędach, których dzięki nim unikniesz, dowiesz się na www.newgradvets.com