Kot z FIP jako nietypowy pacjent kardiologiczny – opis przypadku

Omówienie

U większości kotów cierpiących na wysiękową postać FIP płyn w jamach ciała kumuluje się przez stosunkowo długi okres, wynoszący nawet kilka miesięcy. Zjawisku temu towarzyszą: epizody utraty apetytu, nawracającej gorączki oraz utraty masy ciała (1, 2). W opisywanym przypadku rozwój choroby był nagły, a objawy, z jakimi pacjent został skierowany do kliniki oraz pierwsze wyniki badania klinicznego sugerowały zarówno FIP, jak i proces nowotworowy czy wrodzoną chorobę serca (np. kardiomiopatię przerostową). Wszystkim tym jednostkom może towarzyszyć gromadzenie się płynu w worku osierdziowym (3, 4).

Postępowanie diagnostyczne obejmowało przeprowadzenie badania hematologicznego i biochemicznego krwi oraz badania echokardiograficznego. Wyniki pierwszego badania hematologicznego nie wniosły wiele do rozpoznania. Liczba białych krwinek pozostawała w normie fizjologicznej, w związku z czym można było wykluczyć bakteryjne tło obserwowanej u pacjenta duszności.

Należy zaznaczyć, że badania hematologiczne i biochemiczne nie są w stanie jednoznacznie potwierdzić którejkolwiek postaci FIP (5, 6). Praktycznie zawsze przy tej chorobie występuje neutrofilia (nierzadko z przesunięciem w lewo), około połowa kotów chorych na FIP ma niedokrwistość i/lub limfopenię, a co trzeci mikrocytozę (< MCV). W badaniach biochemicznych prawie 90% kotów z FIP ma hipergammaglobulinemię (nawet często bez podwyższonego stężenia białka całkowitego) i/lub stosunek stężeń albumin do globulin w surowicy < 0,8 (w niemal 70% przypadków wynosi on < 0,6). Prawie 2/3 pac­jentów ma hiperbilirubinemię. Okiem klinicysty, ze wszystkich powyższych nieswoistych zmian laboratoryjnych obniżenie stosunku albumin do globulin jest stosunkowo często związane z FIP, a rzadko z innymi chorobami (7).

Stwierdzenie badaniem echokardiograficznym obecności płynu w worku osierdziowym oraz wyniki analizy pobranego podczas perkardiocentezy płynu (niewielka ilość komórek, wysokie stężenie białka, p...