Koprofagia – zaburzenia behawioralne czy genetyczny imprinting?
Instynkt przodków
Dawno temu, gdy dzicy przodkowie dzisiejszych udomowionych psów bytowali w norach, koprofagia mogła służyć bardzo ważnemu celowi: zapobiegać rozprzestrzenianiu się patogenów w ich lokum. Świeże odchody, choć mogą być bardziej wonne i obrzydliwe niż kupa suszona, rzadziej zawierają żywotne patogeny chorobotwórcze. Dzieje się tak dlatego, że jaja pasożytów, takich jak glisty, Giardia i kokcydia, mogą dojrzewać przez kilka dni, a nawet tygodni, i dopiero wtedy stać się prawdziwym zagrożeniem. Tak więc przodkowie naszych psów zabezpieczali swoje nory, spożywając świeże odchody. Dzięki temu starsze, potencjalnie bardziej szkodliwe stolce nie zarażały ich otoczenia pasożytami i nie rozprzestrzeniały chorób na watahę. Ostatnie badania wykazały, że dzisiejsze psy jedzące odchody bardzo rzadko spożywają kał, który ma więcej niż dwa dni (9). Canidy, które wykazują zachowania koprofagiczne, to: wilki (Canis lupis), kojoty (C. latrans) i psy domowe (C. familiaris) (7). Pomimo tego, że według ludzi jest to niepożądane zachowanie, istnieją sytuacje, w których koprofagia jest naturalna, a nawet konieczna dla psów (5, 44). Suki pochłaniają odchody szczeniąt, aby utrzymać gniazdo w czystości i pozostać niewykrywalne przez drapieżniki (19). Kojoty spożywają odchody innych kojotów, a następnie zastępują je własnymi, aby oznaczyć swoje terytorium (23). Ponieważ układy trawienne są tylko 50-60% wydajne, materia organiczna w ekskrementach jest uważana za cenne źródło pożywienia i odżywiania (27) oraz posiada właściwości przeciwutleniające i immunostymulujące (19, 32). Chociaż spożywanie odchodów zwierząt kopytnych jest uważane za naturalne dla psów, gęsta materia zawierająca takie odchody może wywoływać komplikacje medyczne i zapobiegać [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
