Gorączka u psów i kotów – różne źródła pochodzenia

Gorączka (febris) to patologiczne podwyższenie temperatury wewnętrznej organizmu do wartości przekraczających prawidłowy zakres temperaturowy, występujące przy wielu zmianach patologicznych (zarówno o podłożu zakaźnym, jak i niezakaźnym). Zarówno w medycynie człowieka, jak i medycynie weterynaryjnej opisuje się różne rodzaje gorączki, np. gorączkę okresową – czyli występowanie prawidłowej temperatury wewnętrznej na przemian z okresami jej wzrostu każdego dnia; gorączka septyczna – charakterystyczne, znaczne dzienne wahania temperatury wewnętrznej; gorączkę nawracającą – cechuje się okresami (nawet do kilku dni) podwyższonej temperatury wewnętrznej, przedzielonymi okresami, w których temperatura wewnętrzna jest prawidłowa (1).

Bardzo często u zwierząt nadmiernie zestresowanych, np. w trakcie oczekiwania na wizytę w gabinecie weterynaryjnym lub podczas badania klinicznego, dochodzi do rozwinięcia się tzw. „gorączki białego fartucha”. Jest to stan, w którym dochodzi do podwyższenia temperatury wewnętrznej organizmu na skutek stresu lub nadmiernej ekscytacji zwierzęcia, po ustąpieniu czynnika stresowego, temperatura wewnętrzna wraca do prawidłowych wartości. Temperatura wewnętrzna organizmu, zarówno zwierząt, jak i człowieka, jest regulowana przez ośrodek termoregulacji, znajdujący się w podwzgórzu. Regulacja temperatury wewnętrznej organizmu odbywa się prawie wyłącznie na drodze sprzężeń zwrotnych w układzie nerwowym. W skórze znajdują się receptory czuciowe rejestrujące odczuwanie zimna i ciepła, umożliwiające obwodowe odczuwanie temperatury. Rejestrują one głęboką temperaturę wewnętrzną organizmu, są umiejscowione głównie w rdzeniu kręgowym, narządach trzewnych jamy brzusznej, a także wewnątrz dużych naczyń żylnych w górnej części jamy brzusznej i klatki piersiowej.

Ośrodek termoregulacji „ustawi...