Elurostrongyloza u kota domowego – opis przypadku

Aelurostrongylus abstrusus jest nicieniem z nadrodziny Metastrongyloidea pasożytującym w płucach u zwierząt kotowatych, zarówno dzikich, jak i domowych. Dorosłe osobniki (samice 10-14 mm, samce 6-7 mm) lokalizują się w pęcherzykach płucnych i drobnych oskrzelikach. Samice A. abstrusus składają jaja, z których wylęgają się larwy I stadium (L1). Larwy wędrują tchawicą do krtani, następnie są wykasłane i połknięte, a po odbyciu pasażu przewodem pokarmowym zostają ostatecznie wydalone wraz z kałem do środowiska. W swoim rozwoju nicienie wykorzystują żywicieli pośrednich, którymi są ślimaki. Larwy wnikają czynnie do ich organizmu, dwukrotnie linieją i osiągają stadium inwazyjne (L3). W epizootiologii tej inwazji uczestniczyć mogą również małe gryzonie, tj.: myszy, szczury, ptaki oraz płazy i gady pełniące funkcję żywicieli paratenicznych.

Zarażenie kotów następuje poprzez zjedzenie żywicieli pośrednich lub paratenicznych opadniętych larwami tego nicienia. Z przewodu pokarmowego kota larwy wędrują do płuc naczyniami krwionośnymi i chłonnymi i dojrzewają płciowo. Okres prepatentny inwazji wynosi 4-6 tygodni, a okres patentny – ok. 4 miesiące, chociaż niekiedy pasożyty mogą pozostawać w płucach przez kilka lat.

Chociaż A. abstrusus jest szeroko rozpowszechniony w środowisku i stwierdzany niemal we wszystkich krajach Europy, to wskaźniki występowania elurostrongylozy u kotów są rzadkie, trudne do porównania i często zmienne. Prewalencja inwazji różni się w zależności od regionu geograficznego, warunków utrzymania (zwierzęta dzikie lub domowe koty) oraz zastosowanych metod diagnostycznych. Ogólna prewalencja inwazji u kotów domowych w Europie waha się od 50% w Albanii, 17% w Portugalii, 18% we Włoszech, 6,6% w Niemczech do 1% w Hiszpanii (10, 12, 11, 17, 1).

W Polsce inwazje A. abstrusus są diagnozowane sporadycznie. Do tej pory opisano tylko dwa przypadki elurostrongylozy u kota domowego oraz jeden u dzikiego rysia (3, 7, 16). Biorąc pod uwagę wyniki najnowszy...