Badania kontrastowe w diagnostyce radiologicznej
Przygotowanie pacjenta do procedury obejmuje jego odpowiednie nawodnienie, celem utrzymania adekwatnej perfuzji nerkowej oraz opróżnienie okrężnicy z mas kałowych poprzez lewatywę lub zastosowanie środków przeczyszczających. Badanie nie wymaga sedacji ani znieczulenia. Jednak niejednokrotnie jest ono wskazane lub nawet niezbędne do odpowiedniego spozycjonowania pacjenta i wyeliminowania artefaktów ruchowych. Azotemia nie stanowi przeciwwskazania do wykonywania badań z dożylnym podaniem jodowych środków kontrastowych. Jednakże zawsze należy pamiętać o właściwym nawodnieniu pacjenta.
Hipowolemia zwiększa działanie nefrotoksyczne środków cieniujących.
Do uzyskania radiogramów urograficznych stosuje się dożylny bolus wodnego środka kontrastowego w dawce 400 do 800 mg jodu na kilogram masy ciała. Środek cieniujący podaje się przez umieszczony w żyle wenflon, najlepiej w żyle odpromieniowej. Wenflon należy pozostawić w żyle do zakończenia procedury. Radiogramy prawoboczne i brzuszno-grzbietowe wykonuje się 5, 20 i 40 minut po podaniu kontrastu. Zapewnia to uwidocznienie kolejno miąższu nerek (faza nefrograficzna) oraz miedniczek nerkowych i moczowodów (faza pielograficzna). Do lepszego uwidocznienia moczowodów, szczególnie ich odcinków dystalnych, zaleca się wykonanie radiogramów skośnych w 20 i 40 minucie po podaniu dożylnego bolusa środka cieniującego (2, 3, 4).
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
