Badania kontrastowe w diagnostyce radiologicznej
Mielografia
Diagnozowanie chorób rdzenia kręgowego w przeglądowym badaniu rentgenowskim jest praktycznie niemożliwe. Poza chorobami czy też urazami struktur kostnych, które mogą zostać uwidocznione w obrazie RTG. Mielografia jest procedurą, w której dzięki zdeponowaniu do przestrzeni podpajęczynówkowej środka kontrastowego, możemy uwidocznić obrys rdzenia kręgowego. Badanie jest procedurą inwazyjną, wiąże się z wieloma, w tym poważnymi, powikłaniami oraz wymaga pełnego znieczulenia pacjenta. Miejsce wkłucia należy przygotować z zasadami aseptyki, jak dla każdej procedury chirurgicznej. Środek kontrastowy, najlepiej wodny, jodowy, niejonowy, deponuje się w przestrzeni podpajęczynówkowej z wkłucia potylicznego lub lędźwiowego. Omówienie szczegółowe procedury przekracza ramy niniejszego opracowania, zainteresowanych czytelników autor odsyła do publikacji poświęconych wyłącznie mielografii.
Wprowadzenia igły do przestrzeni podpajęczynówkowej dokonuje się w oparciu o orientacyjne punkty anatomiczne. Pomocna bywa fluoroskopia lub bezpośrednia radiografia cyfrowa, które umożliwiają bieżący podgląd lokalizacji prowadzonej igły. Szczególnie w przypadku punkcji lędźwiowej, gdzie nie zawsze dochodzi do wypływu płynu mózgowo-rdzeniowego.
Wprowadzenie środka kontrastowego do przestrzeni podpajęczynówkowej jest kluczowe dla właściwej interpretacji obrazów.
Jego przedostanie się do przestrzeni epiduralnej ogranicza wartość diagnostyczną obrazu jedynie do połączenia L7/S1. Podanie dordzeniowe natomiast może nawet skutkować śmiercią pacjenta. Do częstych powikłań związanych z mielografią należą ataki drgawkowe, które łagodzi się diazepamem. Mielografia jest wdzięczną i wiarygodną procedurą w obrazowaniu ostrej, uciskowej ekstruzji jądra miażdżystego krążka międzykręgowego (13, 14).
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
