Diagnostyka i leczenie pasożytów wewnętrznych u gadów

Obecnie w Polsce nieznana jest wielkość populacji gadów utrzymywanych jako zwierzęta towarzyszące.

Z obserwacji praktykujących lekarzy weterynarii zajmujących się leczeniem się tego typu pacjentów wynika, że najczęściej są to: jaszczurki (gekony, agamy), żółwie oraz węże. Ze względu na brak pełnej kontroli hodowli tych zwierząt nieznane jest nie tylko ich pochodzenie, ale i status zdrowotny, w tym gatunki występujących u nich pasożytów.

W przypadku egzotycznych gadów odławianych ze środowiska naturalnego i trafiających do obrotu z różnych części świata możliwe i prawdopodobne jest istnienie u nich mieszanej inwazji pasożytów zarówno z prostym, jak i złożonym cyklem rozwojowym. W przypadku gadów pochodzących z hodowli o niewystarczającym reżimie sanitarnym problemem są wielokrotne autoinwazje pasożytami o prostym cyklu rozwojowym. Często zarażenie pasożytnicze ma charakter przewlekły ze słabo wyrażonymi objawami klinicznymi.

Obniża ono status zdrowotny i kondycję zwierząt oraz zwiększa ich podatność na inne patogeny. Obserwuje się również wyraźne obniżenie płodności oraz krótszy przewidywany czas życia gadów zarażonych pasożytami (1, 2). Profilaktyczne badanie koproskopowe zaleca się wykonywać dwa razy w roku. Niezależnie od tego cyklu badanie należy obowiązkowo wykonać w przypadku gdy pojawią się objawy inwazji oraz przed okresem zimowania i po sezonie letnim, gdy zwierzęta otrzymują często pokarm pozyskany z natury (6).

Badania wskazują, że ok. 57% gadów hodowlanych jest zarażonych pasożytami. Odsetek ten wzrasta do ponad 90% w przypadku zwierząt pochodzących z odłowu (3-6).