Wyłysienia niezapalne tła genetycznego u psów – predyspozycje rasowe

Dysplazje mieszków włosowych niezwiązane z barwą włosa

Rasowo specyficzne dysplazje mieszków włosowych. Objawy kliniczne pojawiają się w młodym, szczenięcym wieku, przy czym łysienie ma charakter miejscowy. 

Dysplazja psów kędzierzawych (ang. curly coated retriever dysplasia) nie odnosi się tylko do jednej rasy o takiej samej nazwie, ale może obejmować wszystkie psy z kędzierzawym włosem i lokalizuje się na doogonowych powierzchniach ud, pachach, mostku, grzbiecie i szyi. Pierwsze objawy pojawiają się w wieku 18 miesięcy. U psów rasy chesapeake chorobą objęte są klatka piersiowa, boki, zad i uda (10). W przypadku portugalskiego psa dowodnego tego typu wyłysienia mogą obejmować także uszy, 

Występuje ona u psów o umaszczeniu ciemnym, w wieku od dwóch lat. Mogą rodzić się już z sierścią w gorszym stanie lub jakość okrywy włosowej pogarsza się tuż przed utratą włosa. Łysienie obejmuje: 

• uda, 
• zad,
• okolicę lędźwiową, 
• boki. 

U irlandzkich spanieli dowodnych łysieją uszy i boki ciała. W przypadkach psów rasy husky syberyjski i malamutów zmiany obserwowane są głównie na tułowiu. Zdarza się, że przed utratą włosa obserwowane jest wybarwienie na kolor rdzawy. W przypadku dobermanów i pinczerów miniaturowych procesem chorobowym mogą być objęte czarne lub brązowe włosy. Chorują psy w wieku 1-4 lat. Wyłysienie rozwija się w okolicy grzbietowej, głównie lędźwiowej, oraz na bokach ciała. U psów ras bokser, buldog angielski, Staffordshire terrier, airedale terrier wyłysienia pojawiają się w wieku 2-4 lat i są ograniczone do boków ciała oraz okolicy lędźwiowej (3, 5, 10, 14, 24).

Lipidoza mieszków włosowych

Jedyną opisaną rasą, u której występuje ta jednostka, są rottweilery, a zmiany rozwijają się w ciągu 9 miesięcy życia. Wyłysienia obejmują miejsca, w których włos jest mahoniowy/brązowy, tj. okolica twarzy i łap. Włos czarny bywa matowy i suchy (13).

Sezonowe łysienie boków 

Jest to schorzenie dysplastyczne najczęściej z utratą włosa jesienią i spontanicznym odrostem na wiosnę. Włosy odrastają po kilku tygodniach, choroba ma charakter nawrotowy, często coroczny. Zmiany nie są skorelowane z płcią i dotyczą wyłącznie psów dorosłych, zazwyczaj między trzecim a szóstym rokiem życia. Źródła podają, że patogeneza choroby może być skorelowana z fotoperiodem. Objawy zaczynają się nasilać wraz ze skracaniem dnia świetlnego. Psy żyjące na półkuli południowej wykazują symptomy w czasie odwrotnym w stosunku do psów zamieszkujących półkulę północną.

Rasami predysponowanymi są buldogi i boksery. Łysienie z hiperpigmentacją skóry występuje na bokach ciała. Drobna utrata włosów obserwowana jest także w obrębie kufy. Wśród innych ras u labradorów i golden retrieverów występują nietypowe objawy, głównie na twarzy, grzbiecie nosa i okolicy oczu. Rasę rhodesian ridgeback cechują objawy dotyczące zmiany barwy włosów, nie zaś ich utraty. Szczególnie często łysienie sezonowe i w nietypowej postaci występuje u wyżłów czeskich, niemieckich wyżłów szorstkowłosych, u których występują obszary dobrze ograniczonych wyłysień, bez przebarwień lokalizujących się na bokach, w okolicy krzyżowej, udach, czasami nosie i uszach. U tych ras wykazano podłoże genetyczne tego problemu, chociaż choroba ma dość późny początek, a chorujące osobniki mogą mieć już potomstwo. Innymi przykładami ras objętych chorobą są: buldogi angielskie, sznaucery, border collie, pinczery małpie, airedale terriery (1, 2, 12, 13, 23, 26, 28, 36).