Dermatozy endokrynne psów – wybrane jednostki najczęściej spotykane w praktyce klinicznej
Nadczynność kory nadnerczy
Z chorobą Cushinga spotykamy się w codziennej praktyce klinicznej stosunkowo często, a jej rozpoznanie zwykle nie nastręcza większych trudności. Mimo konkretnych objawów klinicznych choroby, nierzadko to właśnie zmiany skórne bywają główną przyczyną konsultacji lekarskiej, a o towarzyszącej poliurii i polidypsji dowiadujemy się dopiero z przeprowadzonego w trakcie wizyty wywiadu. Choroba może wystąpić spontanicznie, gdy jest wynikiem mikro-/makrogruczolaka przysadki wydzielającego w nadmiarze hormon kortykotropowy bądź, znacznie rzadziej, czynnego hormonalnie guza kory nadnercza. Jatrogenna choroba Cushinga jest wynikiem przyjmowania egzogennych glikokortykosteroidów.
Niezależnie od tego, czy mamy do czynienia z chorobą Cushinga pochodzenia przysadkowego, nadnerczowego czy jatrogenną, jej objawy są takie same.
Spontaniczna choroba Cushinga występuje zazwyczaj u psów w średnim wieku i starszych. Predysponowane rasy to m.in.: jamniki, pudle czy Yorkshire teriery, choć w praktyce spotykamy się z chorobą u różnych ras oraz psów nierasowych. Psy mniejszych rozmiarów często wykazują więcej klasycznych objawów chorobowych i są one zwykle bardziej wyraźne niż u większych psów.
Objawów klinicznych choroby jest wiele, w większości wynikają z nadmiernej produkcji kortyzolu i jego wpływu na tkanki, narządy oraz jego działania immunosupresyjnego.
Poliuria i polidypsja bywają często objawami zwiastunowymi i poprzedzają wystąpienie wyraźnych zmian skórnych od 6 do 12 miesięcy. Doświadczonym lekarzom już sama ocena sylwetki psa po wejściu do gabinetu może nasuwać podejrzenie choroby. Charakterystyczny obwisły, duży brzuch jest [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
