Czyraczyca odbytu u psów

Czyraczyca odbytu jest bolesną chorobą o przewlekłym i postępującym przebiegu. Cechuje się stanem zapalnym prowadzącym do owrzodzenia okolicy odbytu, w tym często gruczołów okołoodbytowych. Choroba może przebiegać z dużą bolesnością, prowadząc do braku apetytu oraz – w konsekwencji – utraty masy ciała. Etiologia czyraczycy odbytu nie została, jak dotąd, jednoznacznie wyjaśniona. Wiadomo z całą pewnością, że istnieją rasy predysponowane do tej choroby i są to przede wszystkim owczarki niemieckie (1).

Wykazano, że u tej rasy występuje deficyt przeciwciał typu IgA przy prawidłowej ilości produkujących je plazmocytów. Obecnie uważa się, iż niedobór tych immunoglobulin ma prawdopodobnie wpływ na rozwój czyraczycy. Chorują zwykle psy w średnim wieku (młode, dorosłe), jednak nie wykazano, jak dotąd, predyspozycji płciowej (sprzeczne dane literaturowe).

Pozostałe rasy, u których diagnozowana jest czyraczyca, to:

seter irlandzki, owczarek szkocki i ich mieszanki, labradory, spaniele oraz mieszańce.

Istnieją doniesienia, jakoby alergia pokarmowa była jednym z podłoży choroby, jednak nie jest to jednoznacznie potwierdzone. Postawiono również hipotezę, iż układ anatomiczny okolicy krocza (ułożenie ogona w stosunku do odbytu) miałby wpływać na rozwój choroby, nie zostało to jednak udowodnione. Obecnie teoria rozwoju czyraczycy obejmuje wieloczynnikowy proces o podłożu immunologicznym (podobnie do choroby Crohna u ludzi). Prawdopodobnie dochodzi do nadmiernej odpowiedzi immunologicznej powodującej stan zapalny okolicy, w którym biorą udział przede wszystkim limfocyty Th1 i Th17 oraz produkowane przez nie cytokiny. Głównymi cytokinami identyfikowanymi w tkankach objętych procesem zapalnym są IL-2, a także IFN-gamma i TNF-alfa (5).

Objawy kliniczne

Objawy kliniczne czyraczycy różnią się nasileniem. Ponieważ choroba zwykle postępuje, zmiany kliniczne początkowo są słabo wyrażone, w postaci małych nadżerek czy owrzodzeń, rumienia, z czasem przyjmując postać...