Borelioza psów – choroba nie do końca poznana
Hodowla Borrelia jest trudna i nie jest rutynowo stosowana w diagnostyce choroby. Wymaga wykorzystania specjalnych podłoży (podłoże Barbour-Stonner-Kelly’ego – BSK), a w przypadku uzyskania wzrostu bakterii ich identyfikacja jest oparta nie na ocenie morfologii komórki, lecz właściwościach biochemicznych drobnoustrojów, ewentualnie na analizie ich DNA. Przyżyciowo najlepszym materiałem, z którego izoluje się krętki, są bioptaty skóry pobrane z miejsca ukąszenia przez kleszcza oraz płyn stawowy. W diagnostyce post mortem materiałem do badania mikrobiologicznego mogą być mięśnie i ich powięzie, osierdzie oraz torebki stawowe (34, 43).
W diagnostyce serologicznej boreliozy najczęściej wykorzystywane są test ELISA oraz odczyn immunofluorescencji pośredniej (2). Ponieważ antygen do wspomnianych testów jest przygotowywany w różny sposób i brak jest ujednoliconej procedury otrzymywania go, wyniki badań różnią się w zależności od laboratorium. Potwierdzeniem tego jest fakt, że wyniki badań serologicznych w kierunku boreliozy oznaczonych próbek surowic przeprowadzonych w 10 różnych laboratoriach komercyjnych wykazały zgodność tylko w 53% (17).
Kolejną wadą testów serologicznych jest to, że na ogół jako antygen są w nich wykorzystywane całe komórki Borrelia. Powoduje to niebezpieczeństwo uzyskania wyników fałszywie pozytywnych w przypadku badania próbek surowic pobranych od osobników, które miały kontakt z podobnymi do Borrelia pod względem antygenowym krętkami, jak np. Leptospira (5, 18, 28). Ponadto u ludzi stwierdzono występowanie dodatnich reakcji w tych testach w przypadku badania osób z chorobami autoimmunologicznymi, reumatoidalnym zapaleniem stawów, kiłą, a także z chorobami przyzębia. Rzadko kiedy w badaniach tych uzyskiwane są natomiast wyniki fałszywie [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
