Poliuria i polidypsja. Cz. II – diagnostyka

Wywiad, badanie kliniczne

PU/PD może być związana z różnymi zaburzeniami homeostazy organizmu, dlatego diagnostyka musi być wykonana w sposób skrupulatny. Wywiad dostarcza istotnych wskazówek co do przeprowadzenia kolejnych badań diagnostycznych, które pomogą w rozpoznaniu schorzenia i późniejszym doborze odpowiedniej terapii. Często to właśnie on pozwala lekarzom wstępnie dowiedzieć się, czy objawy pacjenta, z jakimi zgłasza go do gabinetu jego właściciel, faktycznie dotyczą poliurii oraz polidypsji. Przed wykonaniem badań należy wykluczyć nykturię, strangurię, nietrzymanie moczu czy zapalenie dróg moczowych. Należy założyć, że właściciel nie musi wiedzieć, co odróżnia te schorzenia. Warto pamiętać, że choroby dolnych dróg moczowych nie powinny być przyczyną PU/PD. A samo zwierzę z PU/PD nie powinno wykazywać objawów bólowych czy dyskomfortu podczas mikcji. To informacje, jakie należy mieć w głowie podczas analizy danych pozyskanych z wywiadu.

Idealnym rozwiązaniem byłoby dokładne określenie ilości pobieranej wody oraz ilości moczu oddawanego przez zwierzę przed przystąpieniem do dalszej diagnostyki, jednakże w niektórych przypadkach nie jest to możliwe. Warto wziąć wtedy pod uwagę informację od właściciela o tym, że częściej napełnia miski z wodą, obserwuje, że zwierzę łapczywie pije z miski, poszukuje innych źródeł wody, np. kałuż czy toalety. Jeśli chodzi o zaobserwowanie przez właścicieli poliurii, to zgłaszają oni, że ich zwierzę częściej oddaje mocz na spacerze lub do kuwety.

Zakres pytań w wywiadzie powinien dotyczyć również koloru samego moczu, jego zapachu oraz przejrzystości, które zaobserwował właściciel. Należy wziąć pod uwagę także inne objawy kliniczne, wcześniejsze schorzenia oraz podawane pacjentowi leki. Glikokortykosteroidy oraz diuretyki są najistotniejsze podczas diagnostyki PU/PD. Postać leku oraz droga jego podania także są ważne i należy zwrócić na to uwagę. Steroidy podawane miejscowo również mogą mieć wpływ na zwiększenie pra...