Poliuria i polidypsja. Cz. II – diagnostyka

Badanie osadu moczu

Analiza osadu pod mikroskopem dostarczy dalszych informacji rozszerzających diagnostykę PU/PD. W takim badaniu można zaobserwować hematurię i hemoglobinurię, oznaki uszkodzenia kanalików nerkowych, a także wzrost ilości leukocytów, który może świadczyć o zakażeniu. Podczas badania osadu moczu można także wykryć kryształy moczowe.

Posiew moczu

Powinien być wykonany z próbki pobranej przez cystocentezę. W przypadku pacjentów z przeciwwskazaniami do tego zabiegu do posiewu można wykorzystać próbki pobierane przez cewnik lub te oddane podczas mikcji, jednak wyniki takich badań należy traktować z należytą ostrożnością. Mogą być one zanieczyszczone przez bakterie bytujące na narządach rodnych zwierzęcia. Pacjenci z takimi chorobami jak hiperadrenokortycyzm lub cukrzyca mogą nie wykazywać typowej odpowiedzi zapalnej przy obecności bakterii. Posiew pozwala wykluczyć odmiedniczkowe zapalenie nerek i infekcje dróg moczowych (3, 4, 8, 9).

Badania biochemiczne

Podczas diagnozowania PU/PD należy wykonać pełny profil biochemiczny oraz elektrolitowy u pacjenta. U takich zwierząt często są odnotowywane hiponatremia, hiperkalcemia oraz niskie stężenie mocznika. Wskaźniki takie jak azotemia oraz podwyższone stężenie SDMA pozwalają na potwierdzenie choroby nerek u pacjenta. Pozostałe wyniki badań mogą pozwolić na potwierdzenie takich jednostek chorobowych jak cukrzyca, hiperadrenokortycyzm, hipodrenokortycyzm (3, 4, 6, 8, 9).

Hiperglikemia

Zazwyczaj jest oznaką cukrzycy u zwierzęcia. W przypadku kotów, ze względu na silny wyrzut glukozy w reakcji na stres, pomiar może jednak nie być miarodajny. W diagnostyce cukrzycy stosuje się u nich fruktozaminę. Warto pamiętać, że łagodna hiperglikemia jest także obserwowana w przypadku hiperadrenokortycyzmu, zapalenia trzustki oraz podczas podawania pacjentowi niektórych leków, np. α2-agonistów (3, 8, 14).

Azotemia

Zwiększone stężenie mocznika oraz kreatyniny może być pochodzenia przednerkowego...