Aktualne wyzwania dotyczące postępowania w cukrzycy typu 2 u kotów, przed którymi stoją lekarze weterynarii i opiekunowie kotów.

Cukrzyca (DM) u kotów to coraz częściej rozpoznawane zaburzenie endokrynologiczne o wielu etiologiach, które charakteryzuje się takimi objawami klinicznymi jak polidypsja, poliuria, polifagia, utrata masy ciała i odwodnienie. Częstość występowania tej choroby w zależności od badanej populacji i rasy waha się od 0,21% do 2,2%1,2. Zidentyfikowane czynniki ryzyka wystąpienia DM u kotów to płeć męska, poddanie kastracji, brak aktywności, przebywanie wewnątrz, otyłość lub starszy wiek. Przypuszcza się, że u większości kotów występuje cukrzyca typu 2, charakteryzująca się insulinoopornością i zwiększonym zapotrzebowaniem na produkcję insuliny przez komórki beta. Odkładanie się amyloidu, toksyczność glukozy i wyczerpanie komórek ß ostatecznie prowadzą do niewydolności komórek ß i zmniejszonego wydzielania insuliny3. Głównym tematem tego artykułu jest przedstawienie konkretnych wyzwań związanych z cukrzycą i tego, w jaki sposób wprowadzenie inhibitorów SGLT2 pomaga stawić czoła obecnym wyzwaniom i odpowiedzieć na niezaspokojone potrzeby.

Rozpoznanie DM

Rozpoznanie DM stawia się na podstawie kryteriów ALIVE i potwierdza u kota z przypadkowym stężeniem glukozy przekraczającym tzw. „próg nerkowy” wynoszący 270 mg/dl (15 mmol/l), odpowiednimi objawami klinicznymi oraz podwyższonym poziomem fruktozaminy lub powtarzającą się glukozurią4. Chociaż zdarza się to rzadko, bardzo wysokie stężenia glukozy we krwi przekraczające próg nerkowy można zaobserwować u zestresowanych kotów z określoną chorobą podstawową (np. nadczynnością tarczycy), po ostrym urazie lub podczas sedacji (np. z użyciem agonistów receptora α2) 6,7.Stężenia fruktozaminy mieszczące się w zakresie referencyjnym są czasami obserwowane u kotów chorych na cukrzycę i z chorobami współistniejącymi wpływającymi na metabolizm białek (np. nadczynność tarczycy) lub wydalanie (np....