Osteotomia dalsza kości udowej (DFO – ang. distal femoral osteotomy) w leczeniu przyśrodkowego zwichnięcia rzepki u psów
Zwichnięcie rzepki jest określane jako choroba wrodzona, jednak bardziej precyzyjnym określeniem jest choroba rozwojowa, ponieważ na jej wystąpienie mają wpływ anomalie szkieletowe powstające od momentu urodzenia.
Etiologia tej jednostki nie jest jednoznaczna. Przyjmuje się (wg teorii Putnama), że zmniejszenie kąta inklinacji szyi kości udowej, czyli biodro szpotawe (coxa vara), oraz zmniejszenie kąta antewersji szyi kości udowej leżą u podłoża zaburzeń rozwoju szkieletu kończyny miednicznej. Te anomalie powodują przyśrodkowe przemieszczenie grupy mięśnia czworogłowego uda, a to z kolei powoduje zwiększony nacisk na przyśrodkową część chrząstki wzrostowej dalszej kości udowej. Tak nieprawidłowy rozkład sił w kończynie skutkuje dalszymi konsekwencjami w postaci: zwiększenia szpotawości dalszej części kości udowej, spłycenia bloczka rzepki kości udowej z niedorozwojem lub brakiem jego przyśrodkowej krawędzi, przyśrodkowego przemieszczenia guzowatości kości piszczelowej, wewnętrznej rotacji kości piszczelowej oraz wewnętrznej rotacji stopy.
Aby rzepka działała sprawnie, konieczne jest prawidłowe ustawienie grupy mięśni czworogłowego uda. Aparat prostownika pochodzi z przyczepu mięśnia prostego uda leżącego po stronie brzusznej kości biodrowej. Pozostała część mięśnia czworogłowego uda wywodzi się z bliższej części kości udowej i zbiega się na rzepce, tworząc następnie więzadło proste rzepki, które przyczepia się do guzowatości kości piszczelowej. Zatem, aby rzepka była stabilna, mechanizm prostownika musi być zgodny z leżącymi poniżej elementami szkieletowymi, w tym: trzonem kości udowej, bloczkiem rzepki i guzowatością kości piszczelowej.
Tkanki miękkie okołostawowe, takie jak torebka stawowa i więzadła rzepkowo-udowe, stanowią dodatkowe wsparcie dla stawu [...]
lub posiadają wykupioną subskrypcję.
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
