Choroby dysplastyczne stawu łokciowego u psa. Etiopatogeneza, diagnostyka i leczenie
Etiopatogeneza
Dysplazja stawów łokciowych jest chorobą poligeniczną, gdzie dziedziczenie (h2) może przebiegać w różnym stopniu u różnych ras psów. Dodatkowo na rozwój choroby mogą się nakładać czynniki środowiskowe (13, 30).
Ze względu na złożoność dziedziczenia dysplazji łokcia oraz współwystępowanie różnych warunków środowiskowych wpływających na ekspresję choroby jest mało prawdopodobne, aby w niedługim czasie pojawiły się testy genetyczne umożliwiające wykrycie choroby (22).
W patogenezie rozwoju choroby najczęściej rozpatruje się jeden z trzech mechanizmów: osteochondrozę (12, 27), różne formy inkongruencji stawu łokciowego (11, 19) oraz zróżnicowany rozkład sił działających na powierzchnie stawu łokciowego (16). Wszystkie wymienione mechanizmy wskazują na obecność predyspozycji genetycznych oraz działanie wtórnych czynników środowiskowych wpływających na rozwój choroby. Są to: wysokoenergetyczna dieta prowadząca do szybkiego wzrostu, nadmierna aktywność ruchowa, urazy mechaniczne itp. (11, 27).
Diagnostyka
Diagnostyka dysplazji stawów łokciowych jest czasami dużym wyzwaniem dla lekarza weterynarii. Nasilenie objawów klinicznych może być zróżnicowane, od bardzo subtelnych we wczesnych stadiach do ciężkiej kulawizny w zaawansowanych stanach chorobowych.
Dysplazja może rozwijać się podstępnie, kiedy kulawizna nie jest potwierdzona żadnymi zmianami radiologicznymi na początku choroby. I przeciwnie, zwyrodnienie stawu może być wyraźnie zauważalne w badaniu radiologicznym, zanim pojawią się objawy kulawizny.
Typowe objawy kliniczne występują zwykle pomiędzy 4. a 12. miesiącem życia, jednak [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
