Biologia molekularna w diagnostyce weterynaryjnej

W dzisiejszych czasach nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie diagnostyki weterynaryjnej bez badań opartych na biologii molekularnej. Mimo że jest to młoda dziedzina, rozwija się ona dość prężnie, bo często wprowadzane są nowe badania, które ułatwiają stawianie rozpoznania klinicznego, jak również wspomagające prace hodowlane.

Rozwój biologii molekularnej oraz jej technik ma swój początek w 1953 roku, kiedy to naukowcy z Cambridge – James D. Watson oraz Frances H.C. Crick – ogłosili, że DNA występuje w formie podwójnej helisy. Stwierdzili oni również, że przy powielaniu się zwinięte wokół siebie nici DNA rozdzielają się. W kolejnych latach skupiono się na badaniu procesu dziedziczenia. W latach 60. i 70. ubiegłego wieku poznano enzymy restrykcyjne (1962 r.), enzym odwrotnej transkryptazy (1970 r.), opracowano techniki rekombinacji i klonowania DNA (1972 r.) oraz sekwencjonowanie DNA (1975 r.). Dopiero w latach 80. XX wieku opracowano metodę amplifikacji (powielania) fragmentów DNA za pomocą łańcuchowej reakcji polimerazy, czyli PCR (1).

PCR, jako jedno z narzędzi biologii molekularnej, jest wykorzystywane w diagnostyce weterynaryjnej między innymi do:

wykrywania czynników zakaźnych;określania genotypu zwierzęcia pod względem chorób dziedzicznych;określania genotypu pod względem cech fenotypowych (kolor sierści, długość włosa itp.);genetycznego określania grupy krwi kotów;określania profilu DNA (genetyczny odcisk palca) oraz potwierdzenia pochodzenia;oznaczenia płci ptaków.

Dla prawidłowego przebiegu badania ważne jest prawidłowe pobranie właściwego materiału. Poniżej przedstawiamy sposób poboru materiału na poszczególne badania.

Choroby dziedziczne, cechy fenotypowe, grupa krwi, profil DNA oraz potwierdzenie pochodzenia

Krew

Materiałem do badań jest krew pobrana do probówki z antykoagulantem, którym jest wyłącznie wersenian potasowy (EDTA). Do tego rodzaju testów nie można używać probówek z heparyną lub cytrynianem, gdyż związki te mo...