Analiza czynników i mechanizmów prowadzących do powstania problemu nietypowej agresji u owczarka niemieckiego

Zarówno wśród właścicieli psów, jak i wśród specjalistów zajmujących się psami istnieje wiele, często sprzecznych, opinii na temat wpływu hormonów płciowych na rozwój problemowych zachowań, zwłaszcza zaś agresywności. Dzieje się tak dlatego, że rozwój każdego zachowania jest w jakiejś mierze kwestią warunków, w jakich żyje zwierzę, oraz innych wpływów środowiskowych.

Zachowania agresywne stanowią jeden z najczęstszych problemów, z którym opiekunowie zgłaszają się do specjalistów zajmujących się terapią zaburzeń zachowania zwierząt towarzyszących. Trudno stwierdzić, czy faktycznie jest to najczęściej występujący problem, czy ze względu na uciążliwość i niosące za sobą zagrożenie jedynie najczęściej skłania do poszukiwania specjalistycznej pomocy. Właśnie z problemem agresji zwrócili się do mnie opiekunowie Aresa, dwuletniego owczarka niemieckiego, jednak w tym przypadku problem okazał się dość nietypowy.

Ares mieszka wraz z czteroosobową rodziną w niewielkim domu na obrzeżach Krakowa, jest psem zdrowym, od szczenięcia pod stałą opieką weterynaryjną. Opiekunowie zgłosili, że pies zachowuje się agresywnie wobec innych psów, ale, co ciekawe, tylko wówczas, kiedy prowadzony jest na smyczy. Na widok innego psa ciągnie w jego kierunku, wpatruje się, szarpie smycz, unosząc się i opadając na przednich łapach, intensywnie szczeka i pokazuje zęby. W ciągu roku trwania problemowego zachowania dwukrotnie doszło do walki z psami, które odpowiedziały atakiem i nie zostały w porę odciągnięte przez swoich opiekunów. Zachowanie takie nie występuje, kiedy Ares może biegać swobodnie, wówczas ochoczo podchodzi do napotkanego psa, z większą bądź mniejszą ekspresją realizuje rytuał powitania lub zaprasza do zabawy. W takiej sytuacji nigdy nie zaatakował. Jednak od momentu pojawienia się zachowań agresywnych pies poza posesją puszczany był ze smyczy stosunkowo rzadko, głównie ze względu na obawy opiekunów.