Biomarkery kardiologiczne u psów i kotów

Markery sercowe – inaczej markery uszkodzenia mięśnia sercowego – są to substancje o różnej budowie, lokalizacji oraz funkcji. Zalicza się do nich czynniki zaangażowane w procesy przebudowy elementów aparatu kurczliwego kardiomiocytu, jak również hormony i ich prekursory. Cechą charakterystyczną markerów sercowych jest to, że są produkowane przez komórki mięśnia sercowego (kardiomiocyty), a ich stężenie we krwi wzrasta podczas uszkodzenia, przeciążenia mięśnia serca czy martwicy komórki serca. Substancje te są wskaźnikami zarówno fizjologicznych, jak i patologicznych procesów zachodzących w komórkach serca. Stężenie poszczególnych markerów zmienia się w trakcie procesu uszkodzenia mięśnia sercowego. Z tego powodu oznaczanie ich może być przydatne nie tylko do rozpoznania, ale również do monitorowania przebiegu choroby i do wykrywania nawrotów uszkodzenia serca (1).

Choroby serca u zwierząt czasem przez dłuższy czas przebiegają bezobjawowo, co może stwarzać trudności w ich rozpoznaniu. Dlatego też oznaczanie biomarkerów sercowych w praktyce weterynaryjnej jest niezwykle pomocne. W diagnostyce kardiologicznej stosowanej w medycynie weterynaryjnej najczęściej oznaczanymi biomarkerami są: czynnik martwicy nowotworów alfa (TNF-α,) peptydy natriuretyczne oraz troponina sercowa. Ostatnie lata przyniosły wiele nowych badań mających na celu poszerzenie wiedzy na temat odkrytych już biomarkerów oraz poszukiwaniu nowych. Oznaczanie ich może pomóc w różnicowaniu kardiologicznych i niekardiologicznych przyczyn objawów oddechowych oraz w wykrywaniu przedklinicznych kardiomiopatii. Coraz więcej badań wskazuje, że badanie biomarkerów sercowych może pomóc w ocenie ryzyka zachorowalności i śmiertelności u zwierząt z chorobami serca (2).

Tab. 1. Rodzaje peptydów natriuretycznych i miejsc ich uwalniania

Czynnik martwicy nowotworów alfa (TNF-α)

TNF-α (kachektyna) jest jedną z odmian czynników martwicy nowotworu syntetyzowaną i uwalnianą przez monocyty i makrofagi. Kache...