W stałym kontakcie z terenem ‒ rozmowa z prof. dr. hab. Krzysztofem Tomczukiem
Stado, które wychodzi na pastwisko, ma w sobie pewien potencjał pasożytniczy. Jakie mogą być konsekwencje pojawienia się na pastwisku krów nosicielek pasożytów i jakie znaczenie ma zatrzymanie inwazji jeszcze w oborze?
Rzeczywiście zarażenia pastwiskowe są istotnym problemem u zwierząt utrzymywanych w stadach. Dotyczy to zarówno bydła, jak i koni, szczególnie w obecnym okresie zmieniających się warunków klimatycznych. Zwierzęta będące nosicielami inwazji – dotyczy to zarówno protoparazytoz, jak i helmintoz – wydalają formy dyspersyjne – oocyty, cysty, jaja, larwy, które, osiągając postać inwazyjną, zalęgają na pastwisku i są źródłem zarażenia dla innych zwierząt – najczęściej tego samego gatunku – inwazje homokseniczne, jak i często innych gatunków – inwazje polikseniczne. Dlatego bardzo ważne jest, aby zwierzęta przed wyjściem na pastwisko były wolne od inwazji.
Termin zwalczania parazytoz – często o zróżnicowanym składzie – powinien przypadać najpóźniej na tydzień przed początkiem sezonu pastwiskowego, aby leczone zwierzęta zdążyły wydalić wszystkie formy dyspersyjne, zanim wyjdą na pastwisko. Problem kontaminacji pastwisk staje się tym bardziej aktualny, że coraz bardziej łagodny klimat pozwala na przeżywanie form inwazyjnych przez okres zimy, a zwierzęta od początku okresu pastwiskowego ulęgają nowym zarażeniom. W minionych latach, charakteryzujących się typowymi polskimi mroźnymi zimami, tego problemu nie było.
Okres zimowy skutkował „sterylizacją” pastwisk w aspekcie inwazjologicznym. Nowe zarażenia pastwiskowe były skutkiem wiosennej kontaminacji pastwiska, następowały z pewnym opóźnieniem i w związku z tym przebiegały z mniejszym nasileniem. Obecnie jedynym [...]
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
