Wpływ podawania Inmodulenu na wybrane aspekty płodności krów mlecznych – obserwacje wstępne
Poporodowe zapalenia macicy (metritis i endometritis) są jednym z najczęstszych zaburzeń ginekologicznych u bydła, przysparzając hodowcom niemało problemów. Częstotliwość ich występowania waha się od kilku do nawet 40% (9, 14, 16, 22, 24). Omawiane przypadłości wywierają negatywny wpływ na płodność, obniżając rentowność chowu bydła (1, 3, 8, 12, 19).
Terapia i profilaktyka zapaleń macicy u bydła stanowi od lat przedmiot licznych obserwacji i naukowych dociekań. Przy obecnym stanie wiedzy pożądane jest, aby specyfiki użyte w leczeniu metrirtis lub endometritis nie tylko eliminowały drobnoustroje chorobotwórcze bytujące w macicy, ale także nie wywierały negatywnego wpływu na lokalne mechanizmy obronne, nie wymagały karencji na mleko i tkanki jadalne oraz finalnie zapewniały korzyści ekonomiczne w zakresie kształtowania parametrów rozrodu (21). Trudności w opracowaniu sensownej (efektywnej i korzystnej ekonomicznie) strategii postępowania wynikają m.in. z różnic przy interpretacji zmian w układzie rozrodczym oraz rozbieżności w systemach prowadzenia obserwacji i oceny uzyskanych wyników (4). Biorąc pod uwagę fakt, że w etiologii metritis oraz endometritis podstawową rolę pełnią czynniki bakteryjne, nie budzi zdziwienia fakt, że w praktyce weterynaryjnej powszechną metodą leczenia jest antybiotykoterapia (miejscowa – domaciczna lub ogólna), a w niektórych przypadkach domaciczne podawanie nieantybiotykowych substancji przeciwbakteryjnych (2, 8, 16, 17).
Wśród niektórych osób utrwaliło się nawet nieuzasadnione przekonanie, że w oborach, w których występują częste przypadki śluzowo-ropnego i ropnego zapalenia macicy nawet po porodzie fizjologicznym, skuteczną metodą profilaktyki jest domaciczna inlokacja środków przeciwbakteryjnych, w tym antybiotyków, w ciągu pierwszych kilkudziesięciu godzin po [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Mogą zainteresować Cię również
POSTĘPOWANIA
w weterynarii