Zakaźne przyczyny biegunek u świń – drugoplanowe patogeny

Zakażenia rotawirusowe powinny być uwzględnione w rozpoznaniu różnicowym biegunek przede wszystkim prosiąt noworodków. Objawy kliniczne są podobne do tych wywoływanych przez inne patogeny jelitowe, a zatem nie można postawić diagnozy bez badań laboratoryjnych. Jednak fakt, że rotawirusy mogą również wywoływać zakażenia podkliniczne, powinien być brany pod uwagę przy ustalaniu ostatecznego rozpoznania.

Próbki kału lub treści żołądka można wykorzystać do wykrywania dsRNA rotawirusów lub ich antygenów. RT-PCR jest najczęstszą metodą diagnostyczną, stosowaną do wykrywania rotawirusów, i jeśli jest to wariant ilościowy, to metodą tą można także określić zawartość wirusa w próbce, co może być pomocne do określenia, czy rotawirusy mogły być rzeczywistą przyczyną biegunki. W przeciwieństwie do identyfikacji wirusa, wykazywanie w surowicy obecności swoistych przeciwciał ma ograniczoną wartość diagnostyczną ze względu na to, że występują one u większości badanych świń, w tym także u niewykazujących biegunki.

Ponieważ zakażenia rotawirusowe występują endemicznie w populacjach świń, ich eradykacja nie jest możliwa.

Zamiast tego celem jest zminimalizowanie wpływu zakażeń poprzez zmniejszenie śmiertelności i częstości występowania biegunki. Utrzymanie wysokiej odporności u loch jest kluczem do osiągnięcia tych celów. Ekspozycja loch na zjadliwe szczepy rotawirusów jest powszechnie stosowana do stymulowania odporności matczynej, ale może prowadzić do kontaminacji obiektów porodowych. Nawet lochy z subklinicznymi zakażeniami wydalają duże ilości wirusa do środowiska. Bardziej praktyczne podejście zakłada wykorzystanie atenuowanych szczepionek, które podaje się lochom przed porodem.

Bardzo ważna jest również poprawa warunków utrzymania świń. Podawanie świniom probiotyków zawierających Bifidobacteria i Lactobacillus spp. może wspomóc odpowiedź immunologiczną błony śluzowej jelit wobec rotawirusów. U prosiąt chorych bardzo ważne są nawadnianie oraz, w razie potrzeby,...