Antybiotykoterapia u świń – repetytorium. Charakterystyka pochodnych pleuromutyliny i tetracyklin
Pleuromutylina to substancja wyizolowana w 1951 roku z dwóch jadalnych podstawczaków Clitopilus scyphoides (dawniej Pleurotus mutilis) oraz Pleurotus Passeckerianus Pilat. W wyniku przeprowadzonych badań potwierdzono jej działanie przeciwbakteryjne, zwłaszcza w stosunku do drobnoustrojów Gram-dodatnich. W 1975 roku uzyskano półsyntetyczną pochodną pleuromutyliny – tiamulinę – a następnie walnemulinę. Oba te związki zostały z powodzeniem wprowadzone do lecznictwa weterynaryjnego.
Pochodne pleuromutyliny należą do leków przeciwbakteryjnych o działaniu bakteriostatycznym. Są szczególnie aktywne wobec bakterii Gram-dodatnich oraz mykoplazm, działają także na niektóre bakterie beztlenowe. Wykazują słabą aktywność w stosunku do Enterobacteriaceae, nie działają na Pseudomonas. Cechują się dosyć dużą objętością dystrybucji, na co bez wątpienia ma wpływ bardzo dobra rozpuszczalność w tłuszczach. Są szybko i w dużym stopniu wchłaniane z przewodu pokarmowego. Selektywnie hamują syntezę białek bakteryjnych przez łączenie się z unikalnym miejscem podjednostki 50S rybosomu bakteryjnego, które różni się od miejsca połączenia innych reagujących z rybosomami środków antybakteryjnych. Pleuromutyliny nie wykazują oporności krzyżowej z innymi podobnie działającymi chemioterapeutykami. Między innymi z tego względu w ostatnich latach obserwuje się wzmożone zainteresowanie tą grupą leków.
Tiamulina
Tiamulina jest związkiem bakteriostatycznym. Spektrum działania przeciwbakteryjnego obejmuje bakterie Gram-dodatnie, bakterie beztlenowe, krętki jelitowe, mikoplazmy, a także niektóre bakterie Gram-ujemne. Nie jest używana w medycynie ludzkiej, co powoduje, że ryzyko powstania krzyżowej oporności z chemioterapeutykami używanymi u ludzi, jak to miało miejsce w przypadku fluorochinolonów, makrolidów czy tetracyklin, jest stosunkowo małe.
[...]
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
