STOP mastitom! Obalamy mity w tematach związanych z jakością mleka!

Nadrzędnym celem w stadach z problemem mastitis jest wyleczenie clinica przy pomocy antybiotyków 

MIT

Nowoczesny lekarz weterynarii powinien podzielić mastitis ze względu czynnik etiologiczny. W przypadku S. aureus celem nie jest wyleczenie przypadków klinicznych, a wręcz uważa się dzisiaj leczenie tych mastitis jako bezcelowe, nieefektywne i nieuzasadnione ekonomicznie oraz nie powinno być elementem programu eradykacji tej bakterii (NMC, Mediolan 2018). Z powodu charakterystyki tej bakterii (licznych czynników zjadliwości jak biofilm, toksyny, adhezyny, antybiotykooporność) oraz w związku z tym, że izolowana jest nie tylko z gruczołu mlekowego, ale i również z układu moczowo-płciowego, oddechowego czy elementów hali udojowej niemożliwa jest eradykacja gronkowca ze średnich i dużych stad (QMPS, 2012). Nadrzędnym celem dla lekarza i hodowcy jest doprowadzenie do sytuacji, w której liczba zakażonych zwierząt będzie mniejsza niż 3-5% w skali stada (kontrola zakażenia). 

W związku z tym, że miejscem bytowania Str. uberis są komórki nabłonkowe w wymieniu oraz fakt produkcji biofilmu (Dieser, 2017), największym problemem, jaki spotyka się na fermach, jest liczba nawracających mastitis oraz konieczność przedłużonego leczenia – nawet do 8 dni (Kroemker 2010). Naszym zadaniem jest ograniczenie liczby nawrotów, co w ostatecznym rozrachunku ma wpływ na ograniczenie zużycia antybiotyków oraz dobrostan zwierząt.

Stosowanie antybiotyków w przypadku mastitis na tle E. coli/coliforms w ostatnich latach budzi ogromne kontrowersje. Ostatnie doniesienia naukowe m.in. z WBC Sapporo (Ruegg, 2018) jasno definiują schemat postępowania terapeutycznego. Mianowicie, analiza kosztów i korzyści sugeruje użycie antybiotyków tylko w przypadkach nadostrych i ostrych, w pierwszych godzinach od pojawienia się objawów choroby. Natomiast przy mastitis podostrych podawanie substancji bakteriobójczych uważane jest już za błąd w sztuce. Największym problemem z przechorowanym ...