Stop mastitom! Gronkowce inne niż Staph. aureus (NAS) – rosnący problem czy niegroźni komensale?
Porównanie Staph. aureus i NAS
Badanie czynników zjadliwości gronkowców było oparte o ekspresję fenotypową czynników wirulencji oraz na podstawie genów odpowiedzialnych za kodowanie tych czynników.
Należą do nich: hemolizyny, leukocidyny, enterotoksyna, zdolność tworzenia biofilmu. Szczepy gronkowca złocistego izolowane z klinicznych przypadków mastitis miały zdolność przeżywania w pęcherzykach i makrofagach wymienia. Wirulencję gronkowców z grupy NAS badano w kilku doświadczeniach. Przeprowadzano je na kulturach komórkowych, jednak wyniki pokazują, że zdolność przylegania była niemal równa tej występującej u gronkowca złocistego. Inwazyjność znacząco różni te gatunki. Zaskakujący jest fakt, że zarówno NAS jak i Staph. aureus produkują praktycznie te same czynniki wirulencji (toksyny, metaloproteazy) i to niezależnie od charakteru zapalenia wymienia (podkliniczne, kliniczne, ostre).
Co więcej, nie znaleziono korelacji pomiędzy występowaniem określonych czynników zjadliwości a formą kliniczną zapalenia wymienia. Zmiany histologiczne powstałe w wyniku procesu zapalnego na tle gronkowców były obserwowane w trzech badaniach klinicznych Boddie et al. (1987) Trinidad et al. (1990b), Benites et al. (2002). Na podstawie tych badań stwierdzono, że zmiany powstałe w wyniku infekcji na tle NAS są podobne do tych wywołanych przez Staph. aureus, aczkolwiek mniej wyrażone.
Gronkowce ze swoją zdolnością do kolonizowania i zakażania organizmów, tak zwierząt, jak i ludzi, dysponują dużą gamą mechanizmów zależnych od gatunku, jak i od poszczególnych szczepów, które umożliwiają im przyleganie i atakowanie komórek organizmu gospodarza oraz przetrwanie i unikanie mechanizmów odporności. Wiedza [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
