Seneca wirus A − nowy niebezpieczny patogen świń

Patogeneza

Klinicznie nie ma możliwości odróżnienia zakażenia SVV od: pryszczycy, choroby pęcherzykowej świń, pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej lub osutki pęcherzykowej (14). Najważniejszym objawem choroby jest obecność całych i popękanych pęcherzy usytuowanych na tarczy ryjowej, koronce, a także na skórze śródstopia i śródręcza oraz nagłe wystąpienie kulawizny i obrzęk wokół koronki racic (7). Świnie przestają jeść, są osowiałe i gorączkują. Czasami występują objawy neurologiczne. U warchlaków oprócz pęcherzy na tarczy ryjowej i kulawizny występują pęcherze i owrzodzenia koronki racic. Mogą pojawić się wybroczyny u podstawy puszki racicowej (7).

U macior ponadto częstymi objawami są wysoka gorączka (40-40,5°C), utrata łaknienia i osowiałość. W hodowlach, w których choroba ma endemiczny charakter, brak jest objawów klinicznych lub choroba ma przebieg subkliniczny (7, 15, 36). Chore świnie często mają trudności z poruszaniem się, tracą apetyt, dochodzi do spadku dziennych przyrostów masy ciała. Okres wiremii trwa około 7 dni, a objawy kliniczne mogą utrzymywać się przez 2-14 dni (17).

SVV wykrywano w: płucach, węzłach chłonnych, wątrobie, śledzionie, jelicie cienkim i grubym oraz migdałkach zakażonych świń w okresie od 3 do 5 dni po zakażeniu. Wykazano, że SVV ma tropizm do tkanki limfoidalnej, a największe ilości wirusa wykrywano w migdałkach. Dlatego też migdałki są uważane za główne miejsce replikacji SVV i to one powinny być podbierane jako materiał diagnostyczny, celem izolacji wirusa. Siewstwo wirusa z wydzielinami z jamy ustnej i nosowej, a także z kałem trwa ok. 4 tygodni. Największe ilości wirusa stwierdzano w ślinie między 1. a 5. dniem po zakażeniu (9).

W innych badaniach z użyciem chińskiego szczepu SVV wyizolowanego w 2017 roku, potwierdzono wcześniejsze wyniki. U wszystkich świń obserwowano zmiany pęcherzowe w okolicy tarczy ryjowej i koronki. U niektórych świń do 2. do 6. dnia po zakażeniu odnotowano krótkotrwałą gorączkę. RNA wi...