„Nowe” pestiwirusy patogenne dla świń

Do momentu potwierdzenia obecności pestiwirusów u takich zwierząt, jak nietoperze czy szczury, powszechnie akceptowany był pogląd, że jest to grupa patogenów typowa dla zwierząt kopytnych. Historycznie, CSFV był uznawany za jedynego przedstawiciela rodzaju Pestivirus patogennego dla świń, o istotnym znaczeniu klinicznym (11, 13). Pestiwirusy to zróżnicowana grupa wirusów otoczkowych należących do rodziny Flaviviridae (1). Do rodziny tej zaliczamy takie patogeny jak wirus biegunki bydła i choroby błon śluzowych typu 1 i 2 (BVDV-1, BVDV-2), wirus choroby granicznej owiec (BDV) oraz wirus klasycznego pomoru świń (CSFV). Do pestiwirusów zakwalifikowano także wirusy odkryte w ostatnich latach (2-5).

Zakażenia „klasycznymi” pestiwirusami występują praktycznie na całym świecie i wywierają ogromny wpływ na ekonomię produkcji zwierzęcej. Pierwszy z tzw. „nowych pestiwirusów” patogennych dla świń, wirus Bungowannah, został odkryty u świń w Australii w roku 2003 (11, 14). W ostatnich latach zidentyfikowano kolejne pestiwirusy patogenne dla świń: atypowy pestiwirus świń (2015) oraz ostatnio opisany Linda wirus (2017). Odkrycie „nowych” pestiwirusów pokazało, że zróżnicowanie w obrębie rodzaju Pestivirus jest dużo większe, niż dotychczas sądzono. Jest wielce prawdopodobne, że w kolejce na odkrycie „czekają” nowe patogeny z tego rodzaju, krążące w populacji świń domowych i dzikich czy wśród przeżuwaczy.

Wirus Bungowannah

Nowy, nieznany wirus świń pojawił się w 2003 roku w komercyjnej hodowli trzody chlewnej w Nowej Południowej Walii w Australii, powodując zaburzenia w rozrodzie, rodzenie martwych prosiąt oraz nagłą śmierć prosiąt. Początkowo objawy dotyczyły warchlaków (nagłe padnięcia) następnie sukcesywnie wzrastała liczba płodów martwo urodzonych oraz odnotowano wzrost odsetka padnięć od urodzenia do odsadzenia. Konsekwencją epidemii była strata blisko 50 000 zwierząt w dwóch dotkniętych wirusem farmach (20). Zwierzęta dotknięte chorobą wykazywały zmiany zapaln...