Mycoplasma bovis i BRD – wciąż aktualne wyzwanie

Zdolność do kolonizacji błon śluzowych ułatwia rozprzestrzenianie się choroby drogą kropelkową. Po infekcji w obrębie nozdrzy głównym miejscem kolonizacji M. bovis są górne drogi oddechowe (GDO). Nie jest to jedyna możliwa droga zakażenia, ponieważ kanał strzykowy i drogi rodne również zostały opisane jako potencjalne drogi infekcji (29).

Ważną formą zakażania się młodych cieląt jest spożycie skażonego mykoplazmami mleka. Kiedy dojdzie do zasiedlenia GDO przez M. bovis, zwierzę wcale nie musi wykazywać jakichkolwiek objawów klinicznych. Jednak stres spowodowany różnymi czynnikami, takimi jak: zmiany temperatury środowiska, odsadzenie, transport, przegrupowanie czy nadmierne zagęszczenie zwierząt, może sprawić, że zwierzęta staną się bardziej podatne na infekcję albo dojdzie do rozwoju choroby, co wywoła jej wybuch (3).

Okres inkubacji przy formie płucnej mykoplazmozy wynosi od 2 do 7 dni. Czas inkubacji i siewstwa może ulegać zmianie przy zaistnieniu innych czynników czy współudziale drobnoustrojów wikłających proces chorobowy, stresu albo błędów w zarządzaniu. Co więcej, w niektórych przypadkach wydalanie może zostać przerwane, co znacznie utrudnia wykrycie, a tym samym określenie czasu trwania okresu wydalania (4).

Zaraz po okresie inkubacji M. bovis może być izolowana z różnych miejsc organizmu: górnych dróg oddechowych, gruczołu mlekowego, worka spojówkowego, dróg moczowo-płciowych, może również dojść do bakteriemii. Błona śluzowa GDO i wymię wydają się być najważniejszymi miejscami utrzymywania się i wysiewu M. bovis. Obniżenie odporności wraz z kontaktem z innymi patogenami bakteryjnymi i wirusowymi powoduje wystąpienie BRD (17).

Epidemiologia

Pierwszy opisany przypadek M. bovis został zgłoszony w Stanach Zjednoczonych w 1961 roku jako mastitis. Zakażone zwierzę zostało sprzedane wraz z innymi do Izraela, skąd w połowie lat 70. mykoplazmy trafiły do Europy. Międzynarodowy handel bydłem oraz produktami pochodzenia zwierzęcego, takimi jak na...