Leptospiroza bydła i świń
Leptospiroza (krętkowica) należy do chorób zakaźnych i zaraźliwych wielu gatunków zwierząt, w tym i ludzi. Odnotowywana jest na całym świecie, zwłaszcza w regionach o ciepłym i wilgotnym klimacie, gdzie często występuje w formie endemicznej. Drobnoustroje z tej grupy wykazują zdolności zakaźne w wilgotnej glebie, słodkiej wodzie i na wilgotnych roślinach, a ich optimum termiczne mieści się w przedziale 28-30°C. Nie oznacza to jednak, że obszary w klimacie umiarkowanym są wolne od tej choroby bądź też są obszarami niskiego ryzyka. W Polsce rzadziej odnotowuje się zachorowania u bydła, znacznie częściej u świń, psów i zwierząt futerkowych.
Problem ten dotyczy przede wszystkim dużych stad, gdzie leptospiroza przybiera charakter endemiczny, w wywiadzie często stwierdzamy, że w przeszłości sprowadzano tam materiał hodowlany z innych stad, a zwłaszcza z Europy Zachodniej. Taksonomia w obrębie leptospir obejmuje gatunki patogenne i niepatogenne, niektóre mają też charakter zoonotyczny. Opisanych jest ponad 300 serowarów, spośród których z klinicznego i ekonomicznego punktu widzenia dla bydła największe znaczenie mają: Hardjobovis, Pomona, Bratislava oraz Grippotyphosa, a dla trzody chlewnej: Pomona, Bratislava, Tarassovi, Grippotyphosa, Canicola, Icterohaemorrhagiae oraz Hardjo (1, 2, 8, 16, 20).
Patogeneza
Leptospiry wnikają do organizmu głównie poprzez błony śluzowe: jamy ustnej i nosa, pochwy lub zewnętrznego ujścia cewki moczowej u samców oraz oka. Miejscem wnikania może też być uszkodzona/przecięta skóra. Pierwotnym i najważniejszym źródłem zakażenia jest mocz zwierząt będących nosicielami leptospir. Do zakażenia dochodzi też wskutek spożycia [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
