Tomografia komputerowa w ortopedii koni

Tomografia komputerowa koni

Użycie tomografii komputerowej u koni zostało opisane po raz pierwszy pod koniec lat 80. XX wieku (1, 12). Dostępne aparaty są projektowane z myślą o zastosowaniu ich w medycynie ludzkiej. Jednakże zaprojektowano specjalne stoły tomograficzne przystosowane do wielkości i wagi konia (powyżej 650 kg) (ryc. 1a). Gantry tomografu mają na ogół średnicę otworu około 70 cm (ryc. 1b). Na skutek ograniczonej wielkości gantry jedynie głowa, szyja do około 3.-4. kręgu szyjnego oraz kończyny od kopyta do wysokości stawu łokciowego i kolanowego mogą być prześwietlane u średniej wielkości koni (3, 5, 21, 22).

Tomografia komputerowa, tak jak badanie rezonansem magnetycznym, wymaga znieczulenia ogólnego konia oraz dużej liczby personelu pomocniczego, który nie tylko umieszcza zwierzę na stole, ale i ustala dokładne ułożenie obiektu badanego w świetle gantry. Konie są w grupie podwyższonego ryzyka związanego ze znieczuleniem ogólnym i występującymi potencjalnie komplikacjami postanestetycznymi. Szybkość otrzymywania obrazów tomograficznych zmniejsza czas potrzebny na wykonanie badania, czas ekspozycji pacjenta na promieniowanie oraz daje możliwość interwencji leczniczej podczas jednego znieczulenia ogólnego. W dodatku zapewnienie pełnej stabilizacji struktur badanych w trakcie generowania danych podnosi znacznie jakoś otrzymanego obrazu.

Nowe urządzenia diagnostyki obrazowej zapewniają możliwość wykonywania badań na stojącym pacjencie w głębokiej sedacji. Są to: niskopolowy rezonans magnetyczny i obwodowe urządzenia tomografii komputerowej (6, 10). Ograniczenia powyższych aparatów to dłuższy czas potrzebny do wykonania badania i związana z tym większa ekspozycja na promienie rentgenowskie, duże prawdopodobieństwo poruszenia się pacjenta i w związku z tym brak ostrości obrazu oraz wystąpienie artefaktów (na przykład proste przeniesienie ciężaru ciała z jednej kończyny na drugą) (10, 14).

Wewnątrznaczyniowe podanie środka kontrastowego w p...