Terapia nawadniająca i odżywianie parenteralne u koni

W wielu przypadkach parenteralna podaż płynów, jako dopełnienie postępowania chirurgicznego czy farmakologicznego, przesądza o powodzeniu działań lekarskich. Celem autorów artykułu jest zwrócenie uwagi na ogromne znaczenie terapii nawadniającej jako składowej kompleksowego leczenia oraz podanie praktycznych wskazówek dotyczących stosowania poszczególnych roztworów. Ponadto podano przykładowe schematy dotyczące najczęściej występujących schorzeń wymagających przeprowadzenia płynoterapii. Szczególną uwagę przywiązano do sposobu prowadzenia terapii nawadniającej u koni w przypadku wstrząsu hipowolemicznego i biegunki. Ponadto przedstawiono podstawowe dane dotyczące odżywiania parenteralnego.

Stopień odwodnienia

Każdorazowo sposób prowadzenia terapii nawadniającej oraz rodzaj i ilość podawanych płynów muszą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, w oparciu o dokładne badania kliniczne i laboratoryjne. Stopień odwodnienia wyrażany jest jako procentowy ubytek masy ciała. Ustala się go na podstawie określonych parametrów klinicznych: akcji serca, liczby oddechów, wyglądu błon śluzowych, stanu skóry, a także wybranych danych hematologicznych, takich jak hematokryt, białko całkowite i kreatynina. Ubytek poniżej 5% m.c. oznacza nieznaczny stopień odwodnienia. Charakteryzuje się spadkiem ogólnej wydolności oraz hematokrytem na poziomie 40%. Czas wypełnienia kapilar wynosi 1-2 sekund, białko całkowite jest na poziomie 70 g/l, a kreatynina – 1,5-2 mg/dl.

Lekki stopień odwodnienia to ubytek masy pomiędzy 5% a 7%. Widoczne objawy to: obniżone napięcie skóry, „suchość” błon śluzowych oraz lekkie zapadnięcie się gałek ocznych. Wzrasta częstość tętna i oddechów, zanika apetyt. Hematokryt wynosi 45-50%, czas wypełniania kapilar jest przedłużony do 2-3 sekund, białko całkowite przyjmuje wartości 70--75 g/l, a kreatynina – 1,5-2 mg/dl.