Syndrom trzeszczkowy – diagnostyka i leczenie

Podotrochleoza (ang. Navicular disease – ND, choroba trzeszczkowa, syndrom trzeszczkowy) jest przyczyną powstawania kulawizn, które obejmują głównie kończyny piersiowe, zazwyczaj rozwijają się powoli i mają przebieg przewlekły – od kulawizn małego stopnia, które mogą być lekceważone przez właścicieli koni, do silnych, w przypadku gdy zmiany w aparacie trzeszczkowym są już mocno wyrażone. Jej początek może również przybierać postać nagłej i ostrej kulawizny, co istotne, syndrom trzeszczkowy może dotyczyć również kończyn miednicznych. Objawy choroby trzeszczkowej mogą pojawiać się także u osobników młodych, rozpoczynających treningi (1). Grupą największego ryzyka są konie w wieku 4-15 lat.

Bolesność, która jest przyczyną powstającej kulawizny, ma swoje źródło w trzeszczce oraz potencjalnie innych strukturach bezpośrednio z nią związanych. Pod względem występujących objawów, czasu ich trwania, rozwoju i zmian radiologicznych ND może manifestować się na różne sposoby. Z uwagi na niewystarczającą liczbę badań przeglądowych obejmujących szeroką grupę koni nie można ostatecznie stwierdzić, co jest czynnikiem ryzyka powodującym pojawianie się u nich ND (1). Istnieją jednak badania wskazujące na dziedziczenie predyspozycji do rozwoju ND u gorącokrwistych koni holenderskich i hanowerskich (2). Istotnym elementem zwiększającym ryzyko wystąpienia syndromu trzeszczkowego u koni jest budowa kopyta, w szczególności dotyczy niskich piętek i kopyta ostrokończystego (ryc. 1, s. 68). W tym przypadku dochodzi do silniejszego przeprostowania osi palca, co skutkuje wzrostem nacisku na dystalną część trzeszczki kopytowej (3). Zmiana ukątowania palca wraz z koroną względem podłoża o 1° powoduje wzrost sił działających na trzeszczkę kopytową w momencie największego obciążenia nawet o 20% (4).

Ryc. 1. Kopyto ostrokończyste oraz niskie piętki; ryc. archiwum autorów

Zmiany radiologiczne w obszarze palca nie zawsze są widoczne, a znieczulenia diagnostyczne ze względu brak specyfi...