Przyczynowo w ochwacie, czyli nowe narzędzia farmakologiczne w walce z hiperinsulinemią
Hiperinsulinemia związana z syndromem metabolicznym koni (EMS, ang. equine metabolic syndrome) bądź dysfunkcją części pośredniej przysadki (PPID, ang. pituitary pars intermedia dysfunction, wcześniejsza nazwa – „zespół Cushinga”) jest najbardziej znanym i najlepiej opisanym czynnikiem etiologicznym występowania ochwatu. Dotychczas podstawę postępowania stanowiło leczenie objawowe w połączeniu z reżimem dietetycznym, a w przypadkach współistniejących z PPID dodatkowo terapia choroby podstawowej z użyciem pergolidu. U części pacjentów powyższe rozwiązania umożliwiają trwałą remisję ochwatu, lecz zwłaszcza tam, gdzie czynnik genetyczny stanowi szczególną predyspozycję do występowania EMS, zaś utrata masy ciała jest niemożliwa przy udziale samej diety, pojawiły się nowe, skuteczne narzędzia pomocy. Wraz z zastosowaniem inhibitorów kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2i) leczenie wielu przypadków ochwatu przestaje być źródłem niepowodzeń i frustracji, a szereg koni (od)zyskuje możliwość życia w komforcie.
Hiperinsulinemia oznacza ochwat
Aktualnie wiadomo, że ochwat (ang. laminitis) jest zespołem objawów klinicznych związanym z chorobą ogólnoustrojową lub z zaburzeniem obciążania kończyn(-y), a nie odrębną jednostką chorobową, zaś wśród wszystkich przyczyn generujących ochwat dominują endokrynopatie, w przebiegu których to hiperinsulinemia (nie insulinooporność sensu stricte) powoduje dysfunkcję metaboliczną i naczyniową w mikrośrodowisku blaszkowym kopyta (9). Chociaż dokładny mechanizm, poprzez który hiperinsulinemia indukuje ochwat, jest niejasny, sugeruje się, że może ona stymulować receptory insulinopodobnego czynnika wzrostu-1 (IGF-l) w blaszkach kopyta, powodując proliferację, osłabienie i w konsekwencji uszkodzenie komórek blaszek (3).
Badania w sposób jednoznaczny pokazują, że ochwat można wywołać u zdrowych zwierząt tylko poprzez utrzymywanie długotrwałej [...]
Mogą zainteresować Cię również
POSTĘPOWANIA
w weterynarii