Endometroza u klaczy – aktualne problemy
Diagnostyka
Złotym standardem diagnostycznym chorób macicy i jedyną metodą diagnostyczną endometrozy jest ocena histopatologiczna skrawka endometrium pobranego kleszczykami biopsyjnymi. Wycinek z trzonu lub podstawy rogu macicy, o minimalnym rozmiarze 10 x 3 x 3 mm, uznaje się za reprezentatywny dla całego endometrium. Preparat oceniany jest według kryteriów klasyfikacji Kenneya-Doiga uwzględniającej: odsetek gruczołów macicznych objętych zmianami, liczbę warstw włókien kolagenowych otaczających gruczoły maciczne, obecność nacieku zapalnego i wcześniejszą niepłodność. W klasyfikacji KD rozróżnia się 4 kategorie: I – obejmującą zdrowe endometrium (prognozowana płodność: > 90%), IIA – obejmującą niewielkie zwyrodnienie (prognozowana płodność: 50-80%), IIB – obejmującą umiarkowane zwyrodnienie (prognozowana płodność: 10-50%) i III – obejmującą znaczne zwyrodnienie (prognozowana płodność: < 10%) (14, 22).
Pomimo prac trwających nad alternatywnymi metodami laboratoryjnymi diagnozy endometrozy, jak np. oznaczenia kolagenu typu III w surowicy, diagnostyka histopatologiczna jest podstawą w ocenie funkcjonalności endometrium (1, 22).
Wiarygodność klasyfikacji Kenneya-Doiga
Porównując wycinki pobrane z różnych części macicy, stwierdza się niewielką zmienność w przypisanej kategorii endometrozy. Porównując biopsje i wycinki pełnej grubości ściany macicy, nie stwierdza się różnic w przypisanej kategorii. Dlatego, pomimo utrzymujących się wątpliwości, wycinek biopsyjny uznaje się za reprezentatywną próbkę do oceny stanu całego endometrium (2, 19).
Pomimo relatywnie obiektywnych kryteriów uwzględnianych przy ocenie stwierdza się znaczący wpływ oceniającego na przypisaną kategorię. Zarówno współczynnik zgodności między dwiema ocenami przez [...]
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
