Ostertagioza bydła – nowe aspekty epizootiologiczne

Objawy kliniczne i zmiany anatomopatologiczne podczas inwazji O. ostertagi

W przebiegu zarażenia Ostertagia ostertagi wyróżniamy dwa typy choroby. Typ I ostertagiozy, nazywanej także ostertagiozą letnią, występuje u cieląt w ich pierwszym sezonie pastwiskowym, które ulegają masowemu zarażeniu na pastwiskach, co prowadzi do wybuchu klinicznej postaci ostertagiozy w miesiącach letnich. Obserwowane objawy są typowymi dla zarażenia: biegunka, utrata apetytu i szybki spadek masy ciała. Przy braku leczenia mogą zdarzyć się zejścia śmiertelne.

Typ II ostertagiozy, opisywany jako ostertagioza zimowa, występuje zimą lub wczesną wiosną, tj. po dłuższym okresie od zakończenia sezonu pastwiskowego i dotyczy zarówno cieląt, jak i zwierząt starszych, szczególnie krów mlecznych. Zarażenie następuje dużą liczbą larw, które były w stanie uśpienia (zahamowania rozwoju na początku IV stadium larwalnego). Postacie te wydostają się z gruczołów trawieńca oraz powodują powstanie objawów choroby w kilka miesięcy później podczas okresu oborowego. W fazie wspomnianego uśpienia larwy te nie są chorobotwórcze i jest to okres bezobjawowy inwazji (1,7).

Młode zwierzęta ulegają częściej zarażeniu niż dorosłe, a obserwowane objawy charakteryzują się pojawieniem wodnistej biegunki, która zazwyczaj utrzymuje się dłuższy okres. Charakterystycznym objawem inwazji jest również niedokrwistość o różnym stopniu nasilenia. W przebiegu ostertagiozy mogą występować obrzęki w szczególności pod żuchwą (butelkowa żuchwa), a czasem także w brzusznej części jamy brzusznej. Sporadycznie intensywne inwazje mogą prowadzić do śmierci, zanim pojawią się objawy kliniczne. W wyniku utrzymującej się biegunki i niechęci do jedzenia obserwujemy postępującą utratę masy ciała, osłabienie oraz pogorszenie jakości okrywy włosowej (matowy włos).

W badaniu anatomopatologicznym pasożyty mogą być łatwo widoczne i zidentyfikowane w trawieńcu. Najbardziej charakterystyczne zmiany będące wynikiem zarażenia to małe s...