Ostertagioza bydła – nowe aspekty epizootiologiczne

Do pasożytów żołądkowo-jelitowych (GI – gastrointestinal) przeżuwaczy należą nicienie z rodziny Trichostrongylidae (Haemonchus, Trichostrongylus, Ostertagia, Cooperia) oraz Molineidae (Nematodirus). Bydło może ulec zarażeniu jednym z kilku gatunków nicieni (szczególnie podczas przebywania na pastwisku), a wśród nich najbardziej rozpowszechnionym i ważnym z punktu zdrowia na terenie Europy jest Ostertagia ostertagi, która lokalizuje się w trawieńcu, i Cooperia oncophora, która bytuje w jelicie cienkim. Dorosłe osobniki Ostertagia sp. osiągają długość ok. 10 mm, Trichostrongylus sp. – ok. 5 mm, natomiast nicienie Haemonchus sp. są dłuższe do 30 mm.

Nicienie żołądkowo-jelitowe występują powszechnie i można je znaleźć we wszystkich gospodarstwach bydła, gdzie zwierzęta mają dostęp do pastwisk, nawet jeśli jest to tylko krótki okres ekspozycji. Objawy kliniczne choroby, jak: spadek apetytu, pogorszenie jakości okrywy włosowej i zła kondycja, są obserwowane tylko u młodych zwierząt podczas pierwszego sezonu wypasu. Znacznie częściej u zarażonych zwierząt występują straty w produkcji, co ma znaczenie ekonomiczne i co zwykle może być trudne do wykazania bez dokładnej analizy obserwacji zwierząt i zapisu danych (1).

U młodych zwierząt pasożyty przewodu pokarmowego mogą zmniejszyć tempo wzrostu nawet o 30%, nawet przy niskim poziomie zarażenia, co sprawia, że trudno jest osiągnąć zakładane cele związane z przyrostami dziennymi wśród cieląt i jałówek. U dorosłych krów, które są bardziej niewrażliwe na zarażenie, obecność pasożyta może powodować spadek wydajności mlecznej o około 1 kg mleka dziennie (2, 7).

Zatem z ekonomicznego punktu widzenia pasożyty żołądkowo-jelitowe bydła stanowią ogólnoświatowy problem dotyczący wielu milionów zwierząt rocznie. Straty w Unii Europejskiej szacuje się na około 88 milionów EURO (wg EUROSTAT, 2007) oraz około 107 milionów EURO w USA i Kanadzie. Wartości te dotyczą jedynie sezonu pastwiskowego.

Mimo że spadek wydajności zwią...