Antybiotykooporność w zakażeniach bydła Mycoplasma bovis – jej skala i tempo narastania w różnych krajach w świetle dostępnych danych literaturowych

Kontrola zakażeń Mycoplasma bovis

Mycoplasma (M.) bovis jest uważana za drugi pod względem ważności epidemiologicznej i rozprzestrzenienia na świecie gatunek mykoplazm u bydła. Bardziej patogenną od niej jest tylko Mycoplasma mycoides subsp. mycoides wywołująca zarazę płucną bydła (CBPP), wpisaną obecnie na tzw. jednolitą listę chorób zakaźnych notyfikowanych przy Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (WOAH). Na tej liście znajdują się szczególnie ważne jednostki chorobowe, mimo że niektóre z nich zostały eradykowane z wielu krajów, tj. CBPP, której występowanie jest ograniczone tylko do państw Afryki Subsaharyjskiej (4, 18). Z kolei szeroko rozpowszechniona obecnie na świecie M. bovis najczęściej uczestniczy, wraz z innymi bakteriami i wirusami, w złożonej etiologii syndromu oddechowego bydła (BRD, ang. bovine respiratory disease), powoduje również częste zapalenia gruczołu mlekowego (łac. mastitis mycoplasmatica) i stawów, ucha środkowego i wewnętrznego, zaburzenia płodności, a w skrajnych przypadkach nawet ronienia (8, 16, 18, 19).

Dotychczas w Europie nie ma dostępnej efektywnej, komercyjnej szczepionki przeciwko zakażeniom M. bovis. Z tego powodu jedyną metodą kontrolowania zakażeń tym patogenem w celu przeciwdziałania zawleczenia bakterii do stada bydła pozostaje bioasekuracja, a w przypadku konieczności leczenia – użycie efektywnych substancji przeciwbakteryjnych. Ponadto istotną rolę pełni poprawa ich utrzymania i żywienia według zalecanych zasad dobrostanu.

Gdy w stadzie zostanie stwierdzona infekcja M. bovis, ważne jest jak najszybsze zastosowanie odpowiedniego leku, ponieważ pozwoli to zminimalizować ryzyko rozwoju nieodwracalnych zmian patologicznych w obrębie zajętej chorobowo tkanki, np. płucnej, gruczołowej czy w obrębie stawu. Trzeba również pamiętać, że nie zawsze badania wrażliwości na antybiotyki in vitro pokrywają się z działaniem leków in vivo. W warunkach in vivo ma się bowiem do czynienia z różnym stopniem dystrybucji leku do ...