BRD w aspekcie szczepień donosowych

Syndrom oddechowy bydła (ang. Bovine Respiratory Disease – BRD), znany również pod nazwą enzootycznej bronchopneumonii cieląt, należy do polietiologicznych zespołów oddechowych, u którego podstawy leży współdziałanie czynników chorobotwórczych, w tym wirusowego i bakteryjnego pochodzenia, z czynnikami o charakterze środowiskowym, do których można zaliczyć m.in. wahania temperatury środowiska bytowania zwierząt czy też stres powodowany np. transportem (1). Do klinicznych symptomów BRD należą objawy wskazujące na zaburzenia ze strony układu oddechowego, takie jak: wypływ z jamy nosowo-gardłowej, suchy i ostry kaszel, przyśpieszony oddech, a nawet duszność, które są konsekwencjami rozległych zmian chorobowych w obrębie tego układu m.in. w postaci śródmiąższowego zapalenia płuc lub martwicowo-ropnego zapalenia płuc i oskrzeli, bezpośrednio zależnych od chorobotwórczości izolowanego czynnika zakaźnego (1, 4, 6).

W etiologii BRD duże znaczenie obok bakterii z rodziny Pasteurellaceae i mykoplazm odgrywają wirusy układu oddechowego, takie jak syncytialny wirus oddechowy bydła (ang. BRSV), wirus parainfluenzy typu 3 (ang. PI3V) czy też herpeswirus bydła typu 1 (ang. BHV-1) (3, 6, 7).

Szczepienia donosowe a BRD

W immunoprofilaktyce BRD przeważającą liczbę swoistych biopreparatów stanowią szczepionki przeznaczone do parenteralnego podawania, zwykle drogą domięśniowej lub podskórnej iniekcji. Od pewnego jednak czasu stosowane są pojedynczo lub w kombinacji szczepionki donosowe, których niewątpliwą zaletą jest stosunkowo szybko pojawiająca się odporność poszczepienna, a także związana z tym niewątpliwa korzyść praktyczna wynikająca z podawania ich u bardzo młodych zwierząt. Szczepionki donosowe są stosowane z powodzeniem do czynnego uodparniania przeciwko zakażeniom wirusami układu oddechowego bydła, tj. BRSV, PI3V czy też BHV-1.

W powstawaniu odporności poszczepiennej ważną rolę odgrywa tu tkanka limfatyczna związana z błonami śluzowymi (ang. MALT), a dokładni...