Więź emocjonalna człowieka ze zwierzęciem a odpowiedzialność odszkodowawcza lekarza weterynarii za naruszenie dóbr osobistych

Rozstrzygnięcia zaliczające więź emocjonalną ze zwierzęciem w poczet dóbr osobistych

Na „przeciwnym biegunie” plasują się rozstrzygnięcia, którymi sądy zaliczały więź emocjonalną człowieka ze zwierzęciem w poczet dóbr osobistych. Wskażmy zwłaszcza:

• Częstokroć przywoływany wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 7 września 2017 roku, wydany w sprawie o sygnaturze akt II Ca 1111/17, w którego uzasadnieniu czytamy: „Za dobro osobiste człowieka, podlegające ochronie na gruncie prawa cywilnego, może zostać uznana jego więź ze zwierzęciem, w szczególności z psem. Zerwanie tej więzi może wywoływać u człowieka smutek, tęsknotę, poczucie straty. Fakt, że zwierzę jest istotą żywą, odczuwającą ból może powodować u człowieka także współczucie i współprzeżywanie doznawanego przez zwierzę cierpienia”.

Wart przywołania jest także wyrok tegoż Sądu Okręgowego z dnia 22 listopada 2016 roku, wydany w sprawie o sygnaturze akt II Ca 1883/16, w którego uzasadnieniu sąd nie podzielił twierdzeń skarżących o – ich zdaniem – nieprawidłowym uznaniu więzi człowieka ze zwierzęciem za dobro osobiste.

• Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 sierpnia 2022 roku, wydany w sprawie o sygnaturze akt I ACa 749/21, z kategorycznym uznaniem więzi emocjonalnej człowieka ze zwierzęciem za dobro osobiste (na marginesie, uwagę poświęcił poznański Sąd Apelacyjny również obowiązkom lekarza weterynarii, wynikającym z Ustawy z dnia 21 grudnia 1990 roku o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych).

[...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas