Zwichnięcie rzepki u psów małych ras

Leczenie

Leczenie zwichnięć rzepki jest możliwe jedynie metodą operacyjną. U psów małych ras wskazania do takiego postępowania dotyczą dwóch grup:

1. szczeniąt ze zwichnięciem 3° i 4° – im wcześniej podejmie się leczenie u tych pacjentów, tym szanse na zapobieżenie przykurczom mięśni i zmianom w tkankach miękkich są większe; optymalnym okresem jest wiek między 3. i 4. miesiącem życia (ryc. 1, s. 82);
2. psów o średniej i dużej masie ciała, zanim pojawią się zmiany wsteczne dotyczące chrząstki stawu oraz bloczka kości udowej;
3. zwierząt niezależnie od wieku, u których obserwuje się kulawiznę.

Wybór metody operacyjnej uzależniony jest od stopnia zwichnięcia rzepki, wieku pacjenta, chorób współtowarzyszących.

Postępowanie operacyjne przy zwichnięciu rzepki jest dwutorowe – zazwyczaj polega na plastyce tkanek miękkich i kostnych. Wyjątkiem jest zwichnięcie rzepki 1°, w którym działania operacyjne wystarczy ograniczyć do plastyki tkanek miękkich. W pozostałych przypadkach wskazana jest kombinacja obu działań. Ze względu na to, że choroba często przybiera charakter obustronny, niektórzy autorzy zalecają operację obustronną w czasie jednego zabiegu (1-8).

Powszechnie stosowane plastyki tkanek miękkich polegają na:

• plastyce troczka;
• plastyce powięzi szerokiej;
• szwie derotacyjnym rzepkowym i piszczelowym;
• desmotomii (wycięciu fragmentu torebki stawu) i namarszczeniu torebki stawowej;
• „uwolnieniu” mięśnia czworogłowego. 

Plastyka troczka po stronie bocznej znajduje zastosowanie [...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas