Zwężenie zastawki pnia płucnego – opis dwóch przypadków

Według tego doniesienia zabieg walwuloplastyki jednak zminimalizował objawy kliniczne, a co za tym idzie – poprawił jakość życia. W innym badaniu nad większą populacją psów opisano przebieg PS bez leczenia interwencyjnego (9), jednak nie było porównania do grupy psów poddanych walwuloplastyce. Śmierć związana z tą chorobą wystąpiła u 4% psów z łagodnym zwężeniem tętnicy płucnej, 10% psów z umiarkowanym PS oraz 50% psów z ciężkim PS (9).

Stwierdzono, że pojedyncze czynniki (statystycznie analizowane osobno) były związane z większym ryzykiem śmierci sercowej, tj.:

brakiem tolerancji wysiłkowej (8-krotnie większe ryzyko śmierci sercowej), osowiałością (35-krotnie większe ryzyko), obecnością niedomykalności zastawki trójdzielnej (16-krotnie większe ryzyko), powiększeniem prawego przedsionka (11-krotnie większe ryzyko), przerostem dośrodkowym prawej komory, obecnością arytmii oraz ciężkim stopniem zwężenia.

Kiedy jednak analizie poddano grupy względem obecności lub braku objawów chorobowych (wszelkich objawów analizowanych razem jako jeden czynnik) związanych z PS podczas pierwszej wizyty, okazało się, że psy z objawami nie miały większego ryzyka zgonu w porównaniu do psów bez objawów (9).

Leczenie farmakologiczne psów z łagodnym zwężeniem tętnicy płucnej jest z reguły niepotrzebne. W przypadkach ciężkiego zwężenia lub niektórych przypadkach umiarkowanego zwężenia wskazane jest podanie leków beta-adrenolitycznych w celu poprawy krążenia wieńcowego i zmniejszenia zapotrzebowania miokardium na tlen, jak również minimalizowania ryzyka nagłej śmierci sercowej (11).

Najczęściej wykorzystuje się propranolol lub atenolol. Zastoinowa niewydolność serca leczona jest standardowo:

lekami moczopędnymi, utrzymaniem leków beta-adrenolitycznych lub ich wprowadzeniem dopiero po ustabilizowaniu pacjenta oraz ewentualnie inhibitorami ACE (12).

Leczenie utrzymuje się do ewentualnego zabiegu lub do końca życia w przypadku decyzji o wyłącznie farmakologicznym l...