Zwężenie tętnicy płucnej u psów i kotów

Rozpoznanie

W badaniu klinicznym stwierdza się szmer sercowy skurczowy o typie crescendo-decrescendo, słyszalny najgłośniej po lewej stronie klatki piersiowej powyżej podstawy serca, zazwyczaj z towarzyszącym „klikiem” wczesnoskurczowym, będącym wyrazem gwałtownego ruchu sztywnych płatków zastawki, w początkowej fazie rozwarcia. Może mu towarzyszyć szmer skurczowy słyszalny po prawej stronie klatki piersiowej, wynikający ze współistniejącej niedomykalności zastawki trójdzielnej (28). W badaniu RTG można stwierdzić powiększenie sylwetki serca. Szczególnie uwidacznia się powiększenie prawej komory serca (29). W badaniu EKG mogą być stwierdzane cechy przerostu prawej komory serca, dodatkowe pobudzenia nadkomorowe czy tachykardia zatokowa (22).

Podstawową metodą diagnostyczną w przypadku zwężenia pnia płucnego jest nieinwazyjne badanie echokardiograficzne. W przypadku łagodnego do umiarkowanego zwężenia badanie echokardiograficzne jednowymiarowe (M-mode) i dwuwymiarowe (2D) najczęściej jest prawidłowe i nie pozwala na postawienie diagnozy. W przypadku umiarkowanego do ciężkiego zwężenia w badaniu echokardiograficznym 2D i M-mode można uwidocznić miejsce zwężenia oraz jego wtórne cechy: pogrubienie ścian prawej komory zarówno w zakresie przegrody międzykomorowej, jak i ściany wolnej, a także spłaszczenie przegrody międzykomorowej.

Wąski strumień krwi wypływający przez zwężoną zastawkę powoduje charakterystyczne, poststenotyczne poszerzenie tętnicy płucnej. Przerost ścian wtórny do nadciśnienia spowodowanego zwężeniem ma charakter koncentryczny, manifestujący się zmniejszeniem się światła. Jeśli więc światło komory jest prawidłowe lub powiększone, prawdopodobnie współistnieje ciężka niedomykalność zastawki trójdzielnej i/lub płucnej. Im cięższe zwężenie, tym zmiany wtórne w prawej komorze serca są bardziej nasilon...