Zespolenia wrotno-układowe u psów – patofizjologia, diagnostyka, leczenie – cz. I - Vetkompleksowo – serwis dla lekarzy weterynarii

Zespolenia wrotno-układowe u psów – patofizjologia, diagnostyka, leczenie – cz. I

Zespolenie wrotno-oboczne (ZWO), nazywane także krążeniem wrotno-­czczym, zostało opisane u ludzi, psów, kotów, świń, krów, koni, lwa, wilka oraz alpaki (13, 23). U psów występuje najczęściej jako wada wrodzona, lecz opisywane są również przypadki powstałe w wyniku chorób wątroby wtórnie do przewlekłego nadciśnienia wrotnego. Przyczyną schorzenia jest obecność pojedynczego lub wielu niefizjologicznych naczyń łączących krążenie wrotne z systemowym, przez co krew czynnościowa omija krążenie wątrobowe i płynie bezpośrednio do krwiobiegu dużego, co wywołuje u zwierzęcia objawy encefalopatii metabolicznej.

Fizjologicznie krew żylna z żołądka, śledziony, jelit oraz trzustki przedostaje się do żyły wrotnej i przepływa przez wątrobę, zanim dostanie się do żył wątrobowych oraz krążenia systemowego. W wątrobie z krwi usuwane są wchłonięte w układzie pokarmowym składniki odżywcze, toksyny oraz hormony jelitowe. Dodatkowo krew, bogata w substancje odżywcze, docierająca do wątroby przez żyłę wrotną, stymuluje ją do wzrostu.

ZWO może być zarówno zewnątrz- jak i wewnątrzwątrobowe, w zależności od lokalizacji niefizjologicznego naczynia. W przypadku krążenia zewnątrzwątrobowego naczynie odchodzi od żyły wrotnej lub jej dopływów przed jej wejściem do miąższu wątroby. Krążeniem wewnątrzwątrobowym nazywa się krążenie, w przypadku którego patologiczne naczynie odchodzi od dopływu żyły wrotnej zlokalizowanej wewnątrzwątrobowo. ZWO najczęściej występuje w postaci pojedynczego, rzadziej dwóch lub więcej patologicznych naczyń (ryc. 1, s. 28). Tab. 1 (s. 29) przedstawia najczęściej opisywane ZWO u psów.

Tab. 1. Najczęstsze wewnątrz- i zewnątrzwątrobowe zespolenia wrotno-oboczne opisywane u psów

U zwierząt z ZWO substancje toksyczne dostają się do krążenia układowego z pominięciem wątroby. Wśród najważniejszych substancji wymienia się neurotoksyny prowadzące do encefalopatii wątrobowej, takie jak amoniak, benzodiazepiny, merkaptany, aminokwasy (fenyloalanina, tyrozyna, tryp...

Dostęp ograniczony.

Pełen dostęp do artykułu tylko dla zalogowanych użytkowników z wykupioną subskrypcją.
zaloguj się zarejestruj się

Weterynaria w Terenie

Poznaj nasze serwisy