Zespół zaburzeń poznawczych u psów

Średnia długość życia psów w ostatnich latach znacznie się wydłużyła, głównie dzięki postępowi medycyny weterynaryjnej, a także poprawie żywienia, eliminacji wielu chorób zakaźnych, lepszej higienie, a przede wszystkim większej dbałości o potrzeby tych starszych pacjentów. Nastąpił w związku z tym wzrost rozpowszechnienia psiej populacji geriatrycznej, a oprócz przewidywalnych patologii związanych ze starzeniem się (np. niewydolność serca i nerek, choroba zwyrodnieniowa stawów, choroby nowotworowe), zaobserwowano znaczny wzrost tak zwanych „zaburzeń behawioralnych”.

Biorąc pod uwagę tę dużą populację zwierząt domowych, z których wiele się starzeje, lekarze mają więcej możliwości zbadania i oceny starszych pacjentów z psami. Wielu opiekunów psów uważa, że to normalne, że zwierzęta „zwalniają” wraz z wiekiem i dlatego rzadko zgłaszają łagodne zmiany w zachowaniu. Jednak każda zmiana w zachowaniu może być oznaką zespołu dysfunkcji poznawczych lub ukrytej choroby.

Zespół zaburzeń poznawczych (ZZP, ang. canine cognitive dysfunction, CCD) jest postępującą, neurodegeneracyjną chorobą starszych psów, która wywołuje: zmiany behawioralne, zaburzenia uczenia się i pamięci, nieprawidłowości świadomość i dezorientację (1). W niektórych doniesieniach doszukuje się dużych podobieństw, cech klinicznych oraz neuropatologiczne CCD do wczesnej choroby Alzheimera (AD) (2, 3). Spadek funkcji poznawczych u starszych psów wykazano w różnych kontekstach klinicznych. W porównaniu z psami w średnim wieku, starsze psy wykazują spadek wydajności w uczeniu się, zapamiętywaniu czy opóźnienie w różnych testach poznawczych (4-7).

Powszechność CCD wykazano w ankiecie z 2001 roku obejmującej 180 wykastrowanych psów w wieku od 11 do 16 lat, w której opiekunowie zwierząt zgłosili zaburzenia funkcji poznawczych w jednej lub więcej kategoriach behawioralnych u 28% najmłodszych psów (w wieku od 11 do 12 lat) oraz zaburzenia w dwóch lub więcej kategoriach u 10%.

Spośród psów w wieku 15 l...