Zespół jałowego ziarniniaka/ziarniniaka ropnego u psów (SGPS) – czy na pewno „jałowego”?

SGPS − diagnostyka różnicowa

W diagnostyce różnicowej zespołu jałowego ziarniniaka/ziarniniaka ropnego należy uwzględnić choroby nowotworowe (chłoniak, guz z komórek tucznych, mnoga histiocytoma), inne jałowe ropne lub ropno-ziarniniakowe zapalenia skóry i tkanki podskórnej (reaktywna histiocytoza, ksantomatoza skórna, sarkoidoza) oraz całą grupę ziarniniakowych/ropno-ziarniniakowych chorób infekcyjnych (algorytm) (9). Chorobą, o której nie można zapomnieć (zwłaszcza w określonych obszarach geograficznych), jest grudkowo-guzkowa postać leiszmaniozy.

SGPS – rozpoznanie

Rozpoznanie w przypadku SGPS stawia się w oparciu o informacje z wywiadu, obraz kliniczny, wyniki rutynowego badania cytologicznego i histologicznego, a u części pacjentów również w oparciu o badania mikrobiologiczne głębokich posiewów tkankowych.

Niestety, opierając się wyłącznie na obrazie klinicznym, postawienie ostatecznego rozpoznania SGPS najczęściej nie jest możliwe. Rutynowe badania cytologiczne i histopatologiczne umożliwiają diagnozę wstępną, a rozpoznanie ostateczne jest możliwe dopiero po przeprowadzeniu badania histopatologicznego z zastosowaniem barwień specjalnych (metoda PAS, metoda GMS – Gomoriego w modyfikacji Grocott, metoda Ziehla-Neelsena), a jeśli nadal istnieją wątpliwości, dopiero po znakowaniu immunohistochemicznym świeżych, mrożonych bioptatów tkankowych (1).

Ostatnim etapem – jeśli przeprowadzone dotychczas badania nadal nie dają pewności, czy u zwierzęcia występuje proces infekcyjny, czy jałowy – może być wykorzystanie technik diagnostyki molekularnej (np. PCR).