Zespół jałowego ziarniniaka/ziarniniaka ropnego u psów (SGPS) – czy na pewno „jałowego”?

SGPS – obraz kliniczny

SGPS u psów opisuje się w kategorii guzkowych chorób skóry, ponieważ szczególnie we wczesnych fazach procesu chorobowego zmiany skórne często przyjmują postać guzków. Choć nie stwierdza się wyraźnych predyspozycji rasowych, owczarki szkockie, golden retrievery, boksery, wyżły weimarskie, dogi niemieckie, buldogi angielskie, jamniki i dobermany mogą chorować na SGPS częściej niż przedstawiciele pozostałych ras. W przypadku SGPS u psów nie wykazano żadnych predyspozycji związanych z wiekiem ani określoną płcią (6).\

U chorych zwierząt zazwyczaj pojawiają się mnogie, niebolesne, twarde, często rumieniowe grudki i guzki, które, zwłaszcza jeśli znajdują się w okolicach ciała narażonych na urazy mechaniczne, mogą ulegać wtórnym infekcjom i owrzodzeniu. Wykwity są porośnięte włosem lub częściowo bezwłose, wielkości od 2 mm do 3 cm i nie towarzyszy im świąd (6).

W miarę postępu choroby poszczególne guzki mogą zlewać się ze sobą, tworząc płytki (ryc. 1). Wykwity czasami przyjmują postać okrągłych zmian w kształcie „pączka z dziurką”.

Zmiany na ogół występują na: powiekach, grzbiecie nosa, płytce nosowej (ryc. 2), wargach, wokół oczu oraz na małżowinach usznych. U niektórych psów mogą pojawiać się także na stopach, jak również na tułowiu (ryc. 3) i brzuchu (1). Opisano nawet przypadek SGPS u psa ze zmianami obejmującymi jego język (4). Objawy ogólne u większości pacjentów nie występują, jednak może pojawić się powiększenie węzłów chłonnych, a w jednym przypadku odnotowano także hiperkalcemię (6).

Co bardzo istotne, u psów chorujących na SGPS zmiany skórne mogą, przez dłuższy czas, pozostawać w takiej samej postaci, mogą mieć przebieg falowy − z okresami spontanicznych remisji i nawrotów, a u niektórych pacjentów bywa, że samoistnie (i trwale) ustępują (5).