Zespół Hornera jako zewnętrzny wyznacznik sprawności wegetatywnego układu współczulnego
Diagnostyka
Ze względu na jednoczesne występowanie zespołu dość charakterystycznych objawów okulistycznych rozpoznanie zespołu Hornera nie nastręcza zbyt wielu trudności. Mimo to nie należy pomijać żadnego z etapów badania okulistycznego, ponieważ niezmiernie ważne jest zdiagnozowanie głównej przyczyny leżącej u podstawy rozwoju HS. Od tego zależy dalsze rokowanie. Będzie ono o wiele bardziej pomyślne w przypadku zmian zlokalizowanych zazwojowo niż przy położeniu centralnym czy przedzwojowym uszkodzenia. Należy przeprowadzić dokładny wywiad z właścicielem, wykonać podstawowe badanie kliniczne, okulistyczne oraz neurologiczne.
Na samym początku konieczne jest rozpoznanie, w którym oku występuje zmiana kształtu źrenicy. W przypadku patologicznego rozszerzenia tej struktury możemy mylnie ocenić drugą jako nadmiernie zwężoną. Ważne jest wtedy, by skupić się na diagnostyce różnicowej, ponieważ przyczyn rozszerzenia i zwężenia źrenicy jest wiele. Dylatacja może być spowodowana wieloma chorobami, np.: jaskrą, atrofią tęczówki, zespołem Adiego. Jeśli już wiemy, że zwężona źrenica jest patologiczna, należy wykluczyć inne przyczyny powodujące jej zwężenie, tj.: zapalenie błony naczyniowej, panopthalmitis czy ogniskowe wrzodziejące zapalenie rogówki (9).
W dalszej kolejności wskazana jest lokalizacja uszkodzenia układu współczulnego (zmiana zazwojowa, przedzwojowa). Do tego celu istnieje dość popularna metoda, będąca złotym standardem wykorzystywanym przez lekarzy pierwszego kontaktu. Nie jest skomplikowana i nie wymaga wielu nakładów finansowych, a wynik otrzymujemy w przeciągu kilku, kilkunastu minut. Do wykonania testu niezbędne jest użycie sympatykomimetyków – fenylefryny lub epinefryny. Wykorzystuje ona zależność, że w przypadku odnerwienia eferentnego pojawia się przeczulica [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Mogą zainteresować Cię również
POSTĘPOWANIA
w weterynarii