Zastosowanie soli lantanu (Nefrokrill) w leczeniu hiperfosfatemii, w przebiegu przewlekłej choroby nerek u psów i kotów

Hiperfosfatemia − co oznacza dla pacjenta?

Jedną z wielu funkcji, jakie pełnią nerki, jest utrzymanie zrównoważonego bilansu fosforanowego ustroju. W grupie najczęstszych powikłań występujących u pacjentów z zaawansowanym PCHN w naszych praktykach klinicznych jest m. in. hiperfosfatemia. Wskutek postępującej utraty czynności nefronów dochodzi do spadku zdolności kompensacyjnych w zakresie wydalania fosforanów. W następstwie dochodzi do znacznego wzrostu stężenia fosforanów w surowicy. Proces niesie ze sobą poważne konsekwencje dla pacjenta – wtórną nadczynność przytarczyc. Znacznie wzrasta ryzyko przedwczesnego zgonu z powodu powikłań sercowo-naczyniowych (oprócz klasycznych powikłań choroby, typu nadciśnienie tętnicze, mamy do czynienia z wapnieniem zastawek, ścian naczyń itp.). Notowano także bezpośrednią korelację pomiędzy wzrostem iloczynu Ca x IP a wzrostem CRP, co sugeruje wzmożoną aktywność w zakresie ostrych infekcji u ww. pacjentów (Movilli E. et al.).

Udowodniono także udział fosforu w procesie transkrypcji genów (gen Klotho u myszy). Genem, którego transkrypcja jest zależna od fosforu, jest także gen dla transportera Na/P typ IIa – co prowadzi do wniosku, że mamy do czynienia nie tylko z nadmierną syntezą aktywnej postaci witaminy D3, ale także pobudzoną ekspresją kanału Na/P typu IIa. Dla lekarza klinicysty w leczeniu PCHN jednym z ważniejszych punktów terapii jest utrzymanie prawidłowego bilansu fosforanowo-wapniowego. Pacjentów z nieuregulowaną hiperfosfatemią cechują znacznie wyższe ryzyko innych powikłań choroby oraz zwiększona umieralność.

Możliwości terapeutyczne

Na dzień dzisiejszy mamy trzy dostępne rozwiązania. Pierwszym jest zmniejszenie podaży fosforanów poprzez zastosowanie odpowiedniej diety. Drugim jest stosowanie binderów fosforanów, czy...